+13 βαθμούς, άλλες χώρες δεν βλέπουν στο θερμόμετρό τους, ούτε τον Ιούνιο!
Πήρα το ποδήλατό μου, λοιπόν, και βγήκα να κάνω δουλειές στην πόλη.
Γύριζα κανένα δίωρο και στην επιστροφή, καθώς ανέβαινα σπρώχνοντας το ποδήλατο στην ανηφόρα, μου ήρθε στη μύτη αυτή η φίνα και διακριτική μυρωδιά τής φρέζιας.
Γύρισα το κεφάλι μου και είδα.
Κάγκελα από ένα παλιό σπίτι, που ξεπρόβαλε ανάμεσα τους αυτό το λουλουδάκι. Σεμνό και μικρό, με το υπέροχο άρωμα. Πριν το σκεφτώ καν, η φωτογραφική μηχανή ήταν στο χέρι μου κι εγώ φωτογράφιζα κοιτάζοντας γύρω γύρω μη με πάρει είδηση κανένα μάτι και με πάρουν για "αρπαγμένη". Αισθάνθηκα όμορφα και γέμισα νοσταλγία*.
Μερικά λουλούδια είναι δεμένα με παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις.
Πρώτον, το τριαντάφυλλο, το βυσσινί με τα βελούδινα πέταλα.
Και δεύτερον, οι φρέζιες.
Πριν...ν το πλήθος χρόνια, όταν ήμουν μαθήτρια Λυκείου, μέναμε σ΄ ένα σπίτι περίπου 2,5 χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο μου. Μεταφορικό μέσον άλλο από το "πεζό 2" δεν υπήρχε, οπότε τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα έκανα την ίδια διαδρομή. Σπίτι-σχολείο-σπίτι και σπίτι-φροντιστήριο-σπίτι. Αν τώρα βρισκόταν κανένας καλός χριστιανός με αυτοκίνητο στον δρόμο και μ΄έπαιρνε, γλίτωνα τον ποδαρόδρομο, διαφορετικά...
Αυτοκίνητα υπήρχαν λίγα στο Ρέθυμνο και λίγο πολύ όλοι ήταν γνωστοί (μη νομίζετε ότι έμπαινα σε αυτοκίνητα αγνώστων).
Ξέφυγα όμως από το θέμα μου, που είναι η διαδρομή.
Το πρωί, δεν το συζητάμε, ήταν ο κακός μου δαίμονας. Πάντα αργοπορημένη, έτρεχα κυριολεκτικά, για να μην πάρω απουσία την πρώτη ώρα, οπότε πού καιρός για απόλαυση της διαδρομής. Το μεσημέρι, στην επιστροφή, κούραση και ήταν και ανηφόρα, άρα...τίποτα. Το απόγευμα, όμως, που κατέβαινα για το φροντιστήριο, περνούσα από την αυλή μιας μονοκατοικίας που δίπλα στην αυλόπορτα είχε αυτή τη βυσσινί τριανταφυλιά. Όποιο μπουμπούκι ξέφευγε έξω από τα κάγκελα δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει πάνω στο φυτό. Άπλωνα χέρι και το 'κοβα, με μόνο σκοπό να γίνει δώρο στον πρώτο μου εφηβικό έρωτα. Κι εδώ κολλάει "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Γινόμουν κλέφτρα για ιερό σκοπό. (Το σπίτι αυτό υπάρχει ακόμα και σήμερα, χωρίς την τριανταφυλιά του, όμως).
Στα πεντακόσια μέτρα παρακάτω υπήρχε μια "αλιτάνα" (αλτάνα). Ένα παρτέρι στην άκρη ενός ψηλού μαντρότοιχου, γεμάτο με άγριες φρέζιες. Άνοιξη καιρού γέμιζε το παρτέρι με λουλούδια που έβαζαν σε πειρασμό με το άρωμά τους τους περαστικούς. Γλίτωναν, όμως, γιατί ήταν ψηλά κι έμεναν εκεί να σκορπούν το άρωμά τους και να ομορφαίνουν τη διαδρομή μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και σπάνια περνούσα με τα πόδια από κει πια. Όταν, όμως, πρόσφατα, το σπίτι γκρεμίστηκε και μαζί του κι ο μαντρότοιχος, θυμήθηκα τις φρέζιες και το άρωμά τους που ομόρφαινε τις κουραστικές διαδρομές μου, στα μαθητικά μου χρόνια. Κι επιπλεόν, άλλη μια πολυκατοικία χτίστηκε στο Ρέθυμνο.
*νοσταλγία. Νοσταλγία, επιθυμία επιστροφής, νιώθεις για κάτι όμορφο. Ήταν όμορφα τα χρόνια εκείνα; Σίγουρα ήταν δύσκολα για μένα, πολύ δύσκολα. Ήταν, όμως, τα εφηβικά μου χρόνια και τα νοσταλγώ!
Μερικά λουλούδια είναι δεμένα με παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις.
Πρώτον, το τριαντάφυλλο, το βυσσινί με τα βελούδινα πέταλα.
Και δεύτερον, οι φρέζιες.
Πριν...ν το πλήθος χρόνια, όταν ήμουν μαθήτρια Λυκείου, μέναμε σ΄ ένα σπίτι περίπου 2,5 χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο μου. Μεταφορικό μέσον άλλο από το "πεζό 2" δεν υπήρχε, οπότε τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα έκανα την ίδια διαδρομή. Σπίτι-σχολείο-σπίτι και σπίτι-φροντιστήριο-σπίτι. Αν τώρα βρισκόταν κανένας καλός χριστιανός με αυτοκίνητο στον δρόμο και μ΄έπαιρνε, γλίτωνα τον ποδαρόδρομο, διαφορετικά...
Αυτοκίνητα υπήρχαν λίγα στο Ρέθυμνο και λίγο πολύ όλοι ήταν γνωστοί (μη νομίζετε ότι έμπαινα σε αυτοκίνητα αγνώστων).
Ξέφυγα όμως από το θέμα μου, που είναι η διαδρομή.
Το πρωί, δεν το συζητάμε, ήταν ο κακός μου δαίμονας. Πάντα αργοπορημένη, έτρεχα κυριολεκτικά, για να μην πάρω απουσία την πρώτη ώρα, οπότε πού καιρός για απόλαυση της διαδρομής. Το μεσημέρι, στην επιστροφή, κούραση και ήταν και ανηφόρα, άρα...τίποτα. Το απόγευμα, όμως, που κατέβαινα για το φροντιστήριο, περνούσα από την αυλή μιας μονοκατοικίας που δίπλα στην αυλόπορτα είχε αυτή τη βυσσινί τριανταφυλιά. Όποιο μπουμπούκι ξέφευγε έξω από τα κάγκελα δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει πάνω στο φυτό. Άπλωνα χέρι και το 'κοβα, με μόνο σκοπό να γίνει δώρο στον πρώτο μου εφηβικό έρωτα. Κι εδώ κολλάει "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Γινόμουν κλέφτρα για ιερό σκοπό. (Το σπίτι αυτό υπάρχει ακόμα και σήμερα, χωρίς την τριανταφυλιά του, όμως).
Στα πεντακόσια μέτρα παρακάτω υπήρχε μια "αλιτάνα" (αλτάνα). Ένα παρτέρι στην άκρη ενός ψηλού μαντρότοιχου, γεμάτο με άγριες φρέζιες. Άνοιξη καιρού γέμιζε το παρτέρι με λουλούδια που έβαζαν σε πειρασμό με το άρωμά τους τους περαστικούς. Γλίτωναν, όμως, γιατί ήταν ψηλά κι έμεναν εκεί να σκορπούν το άρωμά τους και να ομορφαίνουν τη διαδρομή μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και σπάνια περνούσα με τα πόδια από κει πια. Όταν, όμως, πρόσφατα, το σπίτι γκρεμίστηκε και μαζί του κι ο μαντρότοιχος, θυμήθηκα τις φρέζιες και το άρωμά τους που ομόρφαινε τις κουραστικές διαδρομές μου, στα μαθητικά μου χρόνια. Κι επιπλεόν, άλλη μια πολυκατοικία χτίστηκε στο Ρέθυμνο.
*νοσταλγία. Νοσταλγία, επιθυμία επιστροφής, νιώθεις για κάτι όμορφο. Ήταν όμορφα τα χρόνια εκείνα; Σίγουρα ήταν δύσκολα για μένα, πολύ δύσκολα. Ήταν, όμως, τα εφηβικά μου χρόνια και τα νοσταλγώ!
Τον Φεβρουάριο του 1969 ηχογραφεί την ανοιχτή "Ανυφαντού", ένα τραγούδι που κυριολεκτικά "σπάει τα ταμεία" μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής. Τον Απρίλη εκείνης της χρονιάς έρχεται για πρώτη φορά για εμφανίσεις στην Αθήνα, στο κέντρο "Κονάκι" και το Σεπτέμβριο εγκαθιστάται μόνιμα στην πρωτεύουσα. Ο σκηνοθέτης Ερρίκος Θαλασσινός, με τον οποίο γνωρίζονται στο "Κονάκι", μιλάει γι΄ αυτόν στον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, Ήδη όμως από το 1965 οι δυνατότητες του αλλά και ο χαρακτήρας του έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον του διευθυντή -τότε- της δισκογραφικής εταιρείας COLUMBIA, του Τάκη Λαμπρόπουλου. Μετά και την επιτυχία της "Ανυφαντούς", το καλοκαίρι του 1970 ο Λαμπρόπουλος κατεβαίνει μαζί του στ΄ Ανώγεια, γίνονται κουμπάροι και ξεκινούν μια συνεργασία σε νέα πλαίσια.
