Aπαντώντας στην πρόσκληση της Παναγιώτας http://giotavita.blogspot.com/ έρχομαι να παίξω κι εγώ.
Πρωτάρα στον χώρο και δυσκολεύομαι αρκετά, αλλά θα το παλέψω.
Αν ακολουθήσω τους αυστηρούς κανόνες του παιχνιδιού όπως τους βλέπω να κυκλοφορούν στο internet, πρέπει να μιλήσω για το «Τα τείχη δεν χωρίζουν» της Μαρίας Γιαχνάκη. Γιατί; Ενόψει ενός ταξιδιού που θα κάνω στο Ισραήλ τον άλλο μήνα, είπα να μπω στο κλίμα διαβάζοντας για έναν έρωτα στην συγκεκριμένη περιοχή. Δεν βγαίνει βέβαια νόημα από το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά έτσι είναι το παιχνίδι.
Λοιπόν σελίδα 123, έκτη περίοδος :
Αν ακολουθήσω τους αυστηρούς κανόνες του παιχνιδιού όπως τους βλέπω να κυκλοφορούν στο internet, πρέπει να μιλήσω για το «Τα τείχη δεν χωρίζουν» της Μαρίας Γιαχνάκη. Γιατί; Ενόψει ενός ταξιδιού που θα κάνω στο Ισραήλ τον άλλο μήνα, είπα να μπω στο κλίμα διαβάζοντας για έναν έρωτα στην συγκεκριμένη περιοχή. Δεν βγαίνει βέβαια νόημα από το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά έτσι είναι το παιχνίδι.
Λοιπόν σελίδα 123, έκτη περίοδος :
«…..Το ραντεβού μου με τον Αμπτάλα ήταν προς το απόγευμα. Ο Αμπτάλα ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα, πολυπράγμων, εδώ και χρόνια από τα πιο δυνατά μέλη της Φατάχ, της πολιτικής και στρατιωτικής οργάνωσης που ίδρυσε ο Αραφάτ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Σήμερα ο Αμπτάλα ήταν υπεύθυνος και καθοδηγούσε τους επίδοξους καμικάζι αυτοκτονίας…..»
Δεν θέλω να χαλάσω το χατίρι και της φίλης μου της Παναγιώτας που ζητάει ένα βιβλίο που με σημάδεψε. Ένα τέτοιο ήταν η "Ασκητική» του Καζαντζάκη στα 17 μου. Δεν το παίζω πολύξερη και κουλτουριάρα αλλά, πραγματικά, διάβασα Καζαντζάκη στην εφηβεία μου και με συγκλόνισε. Μου χάραξε πορεία ζωής. Αυτό ήταν όμως προ αμνημονεύτων χρόνων.
Σχετικά πρόσφατα τέτοιο βιβλίο ήταν το «Όπως τ’ όνειρο», του Νίκου Ντακάκη. http://athivoles.blogspot.com/
Δεν το ξέρετε γιατί δεν διακινήθηκε ευρέως αλλά ήταν αυτό που μ’ έβαλε στον χώρο «κατασκευής» του βιβλίου γενικότερα. Ήταν το βιβλίο που δαχτυλογράφησα από το χειρόγραφο και βοήθησα ακόμα και στην διανομή του. Συμμετοχή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο στάδιο. Το πονώ και τ’ αγαπώ σαν να το έχω γράψει εγώ η ίδια. Λοιπόν..
«….-Δεν κατάλαβες καλά. Η Βαγγελιά τον έκλεψε. Στην Καντάνασσα, στου αδελφού μου του Σήφη, τον πήγε. Βήμα-βήμα ήξερε η Βαγγελιά τη διαδρομή κι ας μην είχε πάει ποτέ της. Εκατό φορές είχε ακούσει κι από μένα κι από την Πολυτίμη μου, τις ιστορίες. Κτυπά που λες, ξημέρωμα την πόρτα του Σήφη, είχε και χρόνια να τη δει αυτός και δεν τη γνώρισε. Του έδωσε γνωριμία.
-Μπάρμπα μ’ έκλεψε ο Νίκος, του είπε, φρόντισε να μας φιλοξενήσεις και να μας παντρέψεις..."
-Μπάρμπα μ’ έκλεψε ο Νίκος, του είπε, φρόντισε να μας φιλοξενήσεις και να μας παντρέψεις..."
Ήταν πολύ μικρές οι περίοδοι και έβαλα κάτι παραπάνω για να δείτε "το κλέψιμο της νύφης".
Δυστυχώς δεν έχω πέντε άτομα να καλέσω για συνεχίσω το παιχνίδι!
