Καλά Χριστούγεννα!

η κάρτα είναι από τα μικρά τερατάκια

"Αποτοξίνωση" αναγκαστική!

UPDATE 22/12/2008: Τελικά η αποκατάσταση ήταν προσωρινή.
Μια ανάσα πριν σβήσει οριστικά η "μητρική".
Χρειάζεται αντικατάσταση, λέει.
Ίσως κι ο επεξεργαστής.
Ελπίζω να τον έχω την παραμονή των Χριστουγέννων.
Εύχομαι Καλά Xριστούγεννα σε όλους με αγάπη και υγεία!

Και ξαφνικά, ο καθημερινός μου φίλος αρνείται να υπακούσει στις εντολές μου. Φίλος και του δίνεις εντολές; θα πεις. Εμ, τον perconal computer εννοώ. Αυτόν τον φίλο που με φέρνει σε επαφή με όλον τον κόσμο, κυριολεκτικά. Από την Ανατολή μέχρι τη Δύση.
Ο υπολογιστής, λοιπόν, δεν άνοιγε με κανένα τρόπο και κατέφυγα σε "μάστορα".
Πότε δεν μπορώ εγώ, πότε δεν μπορεί αυτός, πότε το ένα, πότε το άλλο, έμεινα δέκα μέρες χωρίς επαφή με την μπλογκόσφαιρα. "Αποτοξίνωση" αναγκαστική.
Τα γεγονότα (Δεκεμβριανά 2008 τα αποκαλώ εγώ, κάπου είδα τον τίτλο και μου άρεσε), να τρέχουν κι εγώ να μην έχω ιδέα τι γίνεται.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά είχα και προγραμματισμένες αναρτήσεις (στο μυαλό μου πάντα, γιατί αν ήταν έτοιμες θα έβγαιναν μόνες τους).
Ήταν η 10η Δεκεμβρίου (60 χρόνια από την διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων),
η 11η Δεκεμβρίου (παγκόσμια ημέρα του παιδιού), αλλά πιο πολύ στεναχωρήθηκα για την εκδήλωση του Ξεμπλογκαρίσματος για τα παιδιά στις φυλακές.
Τώρα που κάνω την γύρα μου ανακαλύπτω υπέροχα πράγματα. Σκέψεις διαφόρων ανθρώπων που με εκφράζουν απόλυτα ή στο περίπου σχετικά με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Άρχισα να τα μαζεύω όλα αυτά και θα τα βάλω εκεί που είναι η θέση τους, έστω κι αν δεν είναι όλα επίκαιρα, μόνο και μόνο για να έχω κάπου μαζεμένα.

Τέτοια είναι:
Η χειρόγραφη επιστολή που μοιραζόταν στην κηδεία του Αλέξη
Το κείμενο "Ντρέπομαι" με υπογραφή ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ
.
.

Ο Μίκης στα Νέα

Σήμερα στην 6η σελίδα τής εφημερίδας Τα Νέα, ο Μίκης Θεοδωράκης μίλησε: (είναι "κλοπή" να το γράφω όπως δημοσιεύτηκε;)

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Οι «μπάτσοι»

Δεν είναι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί θύτες

Του Μίκη Θεοδωράκη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικότερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχετευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για καθετί που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης τη βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό. Από ’κει και πέρα παρότι τότε η Ελληνική Αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να τη διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η Αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία». Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και τη σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει Αστυνομία.

Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της Ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γι’ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.

Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεώτερη Ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνίζονταν και δημιουργούσαν.

Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.

Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

Θετικά και δημιουργικά!

Δυστυχώς...αποτύχαμε.

Ένας απλός άνθρωπος έγραψε:
Έχετε μιλήσει ποτέ με τα 15χρονα; Όχι. Γιατί όλοι μας τα θεωρούμε ηλίθια, αργόσχολα και επαναστάτες με τα λεφτά του μπαμπά. Είναι εύκολο να βάλουμε την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ημών των ώριμων και εκείνων των ανώριμων. Όταν εμείς είχαμε το δικαίωμα στα 14 και στα 15 μας να λέμε ότι θέλουμε να γίνουμε αστροναύτες, ποιητές, επαναστάτες, κανείς δε βούλωσε το στόμα των ονείρων μας. Τώρα έχουμε απαίτηση, ως βολεμένα όντα, να κατακρίνουμε και να βάζουμε τα παιδιά να έχουν συγκεκριμένα όνειρα: Να βρεις δουλειά και να βολευτείς και εσύ. Ποιοι, όλοι εμείς που είχαμε όνειρα άπιαστα και ακόμα αναθεματίζουμε που δεν γίναμε αυτό που ονειρευόμαστε στα 15 μας. Εμείς λοιπόν, κάναμε μία γενιά που δεν έχει άπιαστα όνειρα. Γεννήσαμε παιδιά που έχουν ως πρότυπο όχι τους δικούς μας αυτοδημιούργητους πατεράδες, όχι τους οικοδόμους που δούλευαν από νύχτα σε νύχτα, όχι τους γονιούς που δούλευαν για να τους ξεπεράσουμε. Κάναμε μία γενιά που έχει εμάς ως πρότυπα. Και τί πρότυπα είμαστε εμείς; Είμαστε οι κύριοι με το καινούργιο αυτοκίνητο και διαμέρισμα με δάνειο, με την πλάσμα TV με δώρο playstation για το παιδί (για να μας αδειάζει την γωνιά όταν γυρνάμε «φορτωμένοι» από το γραφείο), με τα ραντεβού για extensions και γαλλικό μανικιούρ, με στόχο ένα 4Χ4, με γκόμενο ή γκόμενα τα απογεύματα που το παιδί κάνει 2ωρο «ιδιαίτερο».
Και έχουμε την σιγουριά ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τις μικροκομπίνες μας! Ότι δεν καταλαβαίνουν όταν γυφτοκαμαρώνουμε που καθίσαμε δίπλα στον βουλευτή ή στον Δήμαρχο σε ένα κοκτέιλ πάρτυ αλλά και ούτε ότι αρχίζουμε να γλείφουμε τον κάθε κρατικό υπάλληλο όταν είναι έτοιμος να μας «χώσει» το χαράτσι. Ας βάλουμε μία φορά τον εαυτό μας στα μάτια ενός 15χρονου για να δούμε τί βλέπουν πάνω μας επί καθημερινής βάσης. Την καθημερινή μας ξεφτίλα όταν παίρνουμε δωράκι στα παιδιά μας το καινούργιο κινητό τηλέφωνο, το δερμάτινο μπουφάν μάρκας για να έχουμε το θράσσος να τους λέμε: «Τί σου λείπει, εγώ χρεώνομαι για να έχεις εσύ τα πάντα». Και όταν σε κοιτάνε με εκείνα τα μάτια που είναι καθρέπτης, ο οποίος δείχνει την γύμνια σου, τους δίνεις 50 ευρώ να πάνε στην in καφετέρια για να ξεχάσουν την ξεφτύλα σου. Τα παιδιά είναι στον δρόμο γιατί αν μείνουν στο «κωλομεγλυφάτο» σπίτι μας ή θα μας χτυπήσουν ή θα μας κάψουν ζωντανούς. Βγαίνουν στο δρόμο αλλά γυρίζουν με σκυμένο το κεφάλι για να κάνουν ιδιαίτερο με τον καθηγητή του δημοσίου που προσλάβαμε για να του βάλει και ένα καλό βαθμό στο απολυτήριο. Θεωρούμε ότι επειδή γίναμε εμείς τεμπέληδες και τα παιδιά μας είναι τεμπέληδες. Θεωρούμε ότι επειδή σκύψαμε για την βολεψή μας, θα κάνουμε και τα βλαστάρια μας να προσκυνήσουν.
Πριν φωνάξουμε για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους, πρέπει πρώτα να κάνουμε ανασυγκρότηση του εαυτού μας. Τα παιδιά δεν κάνουν πορείες για την πάρτη τους, κάνουν πορεία για να ξυπνήσουν εμάς. Εμάς που τα γεννήσαμε, τα μεγαλώσαμε και τα τοποθετήσαμε σαν λαμπατέρ στο πανάκριβο σαλόνι μας, σαν μπρελόκ στα κλειδιά του πανάκριβου αυτόκινητου μας, σαν κορνίζα στο αστραφτερό μας γραφείο, σαν τον ρομαντικό μας εαυτό που τον καταχωνιάσαμε για να μην μας φτύνει.

Τι να πω στα Παιδιά ;

Στο Ελληνικό καφενείο βρήκα αυτό:

Ένας καθηγητής μου έστειλε ένα mail για να το σχολιάσω :

Σας το στέλνω ασχολίαστο !

Τι να πω στα Παιδιά ;

Μέρες τώρα σκέφτομαι και προβληματίζομε τι θα μπορούσε κάποιος να σας πει κοιτώντας σας στα μάτια.

Να σας πω από την αρχή μια ιστορία μιας ταλαιπωρημένης χώρας που την πολεμάνε αιώνιοι δράκοι και τέρατα και δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κακό της εαυτό;

Να σας πω ότι όλα αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι ένα κακό όνειρο που θα το ξεχάσουμε κάπου ανάμεσα στο κουραμπιέ και τι γαλοπούλα;

Από τη μία έχω μία ασυγκράτητη χαρά που σας νιώθω να αντιδράτε να προβληματίζεστε να Ζείτε. Να αφήνετε για λίγο πίσω όλα αυτά που συνήθως γεμίζουν τη ζωή σας και να διατυμπανίζετε τους φόβους σας και τις ανησυχίες σας. Νόμιζα ότι δεν θα το κάνατε ποτέ. Νόμιζα ότι όλοι αυτοί που σας θελαν βουβούς είχαν πετύχει το στόχο τους.

Από την άλλη ανησυχώ, ποιος αγώνας θα μπορέσει να δώσει λύση σε ένα περιβάλλον με ημερομηνία λήξης, σε ένα οικονομικό σύστημα που καταρρέει, σε μία κοινωνία διχασμένη όσο ποτέ, σε ένα αύριο αβέβαιο και μάλλον δύσκολο. Ένας αγώνας δεν μπορεί να είναι απλά μια κραυγή απόγνωσης, πρέπει να συνοδεύεται και από ένα όραμα.

Κι εδώ κάπου είναι που εγώ δεν ξέρω τι να σας πω. Βλέπετε όσο μεγαλώνει κανείς σταματάει να ονειρεύεται και κοιτάει να δει απλά πως θα επιβίωση. Όλοι ξεκινήσαμε με όνειρα, με πρότυπα, με φιλοδοξίες. Όλοι προσπαθήσαμε για το καλύτερο “ατομικό μας” συμφέρον. Και τι κάναμε ; οι περισσότεροι από μας οδηγηθήκαμε σε ένα αδιέξοδο. Για να σας παραδώσουμε με τη σειρά μας ένα ακόμη μονόδρομο που οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο. Μόνο που θα είναι πιο κακοτράχαλος και δύσβατος ο δρόμος σας.

Αν λοιπόν έπρεπε κάτι να σας πω κοιτώντας σας στα μάτια θα σας έλεγα ότι αυτό που πιστεύω ότι πήγε στραβά ήταν ότι αφήσαμε τους εαυτούς μας να γίνουν ανεξάρτητες μονάδες με ατομικό συμφέρον. Άτομα ξεχωριστά με ατομικό αγώνα για την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων. Να γίνουμε στελέχη πολυεθνικών, να γίνουμε επιχειρηματίες , να αποκτήσουμε δόξα, χρήμα, φήμη.... να γίνουμε ανικανοποίητοι καταναλωτές.

Και ποίος απέμεινε να φροντίζει την κοινωνία, τη χώρα, τον πλανήτη;

Κάποιος άλλως χωρίς εμάς.

Αυτό το μονοπάτι για να γίνει λεωφόρος, για να αποκτήσει διασταυρώσεις και παρακλάδια, για να έχει ορίζοντα και εναλλακτικές πρέπει να το διασχίσετε όλοι μαζί με αλληλεγγύη. Με έγνοια και φροντίδα για τον διπλανό συνοδοιπόρο.Είδατε, τελικά κι εγώ εξακολουθώ να ονειρεύομαι! Ότι εσείς, τα παιδιά θα χτίσετε ένα καλύτερο κόσμο.. και είναι το πιο όμορφο όνειρο που έχω δει.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
Λεωνίδας Ορφανουδάκης
leonidasorf@gmail.com

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...

Από τα Χανιώτικα Νέα 10-12-2008
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ;

Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του Έλληνα Αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος που θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι στην κοινωνία.
Να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στσυς συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθεια μου.

Σ' αυτά τα χρόνια δε λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί σαν νέος. Πολλές οι αντιξοότητες, σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της, ΑΛΛΑ στους άλλους . Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του .

Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου:την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ. Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά.

Όμως μέχρι στις 6-12-2008....
Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσα τους ίσως ήταν και ο γιος μου . Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιος σου . Ναι. Σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά. Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγεις βρε αδερφέ, ( μήπως ήταν η πρώτη φορά που σε έβρισαν ή μήπως θα ήταν η τελευταία; ) τράβηξες όπλο.
Και πυροβόλησες .
Και σκότωσες.
Ψυχές, ζωές, όνειρα...

Κι αν το παιδί ήταν οργισμένο, σίγουρα δε φταίει αυτό. Μπορεί να φταίμε εμείς οι γονείς, το εκπαιδευτικό σύστημα που καθιστά τους μαθητές τους ποιο σκληρά εργαζόμενους πολίτες, η διάχυτη μυρωδιά της σαπίλας και της σήψης πσυ απλώνεται στη χώρα και που με αποσμητικά προσπαθούμε να καθαρίσουμε και η επιλεκτική ατιμωρησία αποτελεί πλέον κανόνα...και δεν ξέρω τι άλλο.

Όχι όμως ο κάθε 15χρονος.
Τι θα πω στο γιο μου που ντρέπεται να πει πως ο πατέρας του είναι Αστυνομικός ;

ΙΙως θα αντικρίσω τους φίλους του, που με κοιτάζουν πλέον με καχυποψία;

Πως θα πείσω τους συμπολίτες μου να εμπιστεύονται τους Αστυνομικούς και ότι εσύ αποτελείς μια θλιβερή εξαίρεση;

Πως θα γίνω πιστευτός σαν εκφράσω τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του νεαρού;

Γιατί μου πήρες τη αξιοπρέπειά μου;


ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΕΛΟΣ Ε.Α.Υ.Ν.ΧΑΝΙΩΝ

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΚΑΙ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη από τον Αλέξανδρο που του αφαίρεσα τη ζωή, που όπλισα το χέρι του δολοφόνου, που πάτησα τη σκανδάλη του όπλου του εκτελεστή.

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη από την αξιοπρεπέστατη μητέρα του που της αφαίρεσα τη χαρά της ζωής, που έκοψα βίαια το μπουμπούκι πριν καν ανοίξει και το πέταξα στο χώμα, στέλνοντας το παιδί της στη χώρα των αγγέλων.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που για δεύτερη φορά σε δολοφονεί ο εκτελεστής σου, με την κατάθεσή του χαρακτηρίζοντάς σε, «ο θανών και η παρέα του» και ο κατάπτυστος συνήγορός του με τις δηλώσεις του περί παρεξηγήσεως …

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη, γιατί δημιούργησα μια κοινωνία γεμάτη με απατεώνες πολιτικούς, άχρηστους κρατικούς λειτουργούς, καβαλημένους στο καλάμι της εξουσίας μπάτσους, κίναιδους και παιδεραστές κονομημένους ρασοφόρους, πληρωμένους κονδυλοφόρους, φακελάκηδες γιατρούς, κουκουλοφόρους χωρίς κουκούλες, ντοπαρισμένους αθλητές, λαμόγια πολίτες, αχρείους γονείς…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη για τη ΣΑΠΙΑ κοινωνία που έζησες…

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη που χαίρομαι τη Δημοκρατία μου, τη Δημοκρατία που σκοτώνει εν ψυχρώ 15αχρονα παιδιά…

Τη δημοκρατία που γεμίζει τις τσέπες μας με μίζες, από χρήματα λερωμένα με το αίμα εφήβων.

Τη δημοκρατία , που πνίγει στις πισίνες μας, τα όνειρα των νέων.

Τη δημοκρατία των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών, των reality και της ψεύτικης ελπίδας, της τηλεψηφοφορίας, των ψηλών τακουνιών και των άφυλων παιδιών του λαιφ σταιλ των καναλιών.

Τη δημοκρατία της άσπρης σκόνης και του πολέμου Βορείων και Νοτίων προαστίων...

Τη δημοκρατία που κοστολόγησε τη ζωή σου 3,5% αύξηση στο χρηματιστήριο Αθηνών τη Δευτέρα.

Την δημοκρατία που μας φυλάκισε μας απομόνωσε, μας έκανε θεατές, όχι κοινωνούς...

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη που χαίρομαι τη δημοκρατία των φαλιρισμένων του Χρηματιστηρίου, των Γιάπηδων των 700 ευρώ και της κομπίνας, τη δημοκρατία των άχρηστων πτυχίων, και της αναξιοκρατικής συνέντευξης του ΑΣΕΠ, των χλιδάνεργων, των δήθεν και των κάποιων, που χαίρομαι τη δημοκρατία των ανύπαρκτων θέσεων στις εντατικές, και του θανάτου στο ασθενοφόρο, των γιατρών που σε στέλνουν στον άλλο κόσμο χωρίς φακελάκι, τη δημοκρατία που εξαΰλωσε κάθε ίχνος ηθικής, κοινωνικής και ατομικής, που ποδοπάτησε και έβγαλε στη διατίμηση τη ζωή όλων ημών των ψηφοφόρων.

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη για την πελατειακή δημοκρατία που ξυπνάει ιδανικά μέσα μας μόνον την προεκλογική περίοδο και μετά τρέχει στα Βατοπέδια να ευλογηθεί…

Τη δημοκρατία του αιώνιου κτηματολογίου, της κοινωνικής ανισότητας και αποκλεισμού, των μεταναστών σκιών, να τη χαιρόμαστε...

Τη δημοκρατία της τεράστιας οικολογικής καταστροφής, τη δημοκρατία των εκατομμυρίων στρεμμάτων καμένων εκτάσεων και των δεκάδων καμένων ψυχών το 2007.

Τη δημοκρατία των εκατοντάδων κατεστραμμένων και πυρπολημένων καταστημάτων και κτιρίων το 2008.

Τη δημοκρατία που αθωώνει εμπόρους ναρκωτικών και προφυλακίζει πράσινα παπούτσια, που στέλνει στις καλένδες φακέλους με πολιτικά σκάνδαλα γιατί «δεν προέκυψαν στοιχεία» και στέλνει κατηγορούμενους αθώους πολίτες…

Να τη χαιρόμαστε τη δημοκρατία μας, που η γενιά του πολυτεχνείου αλλά και η επόμενη γενιά , είχε στόχο τον πλουτισμό με κάθε μέσο, πολιτικό, προσωπικό, πατώντας επί πτωμάτων και χωρίς να σκέφτεται τίποτα και κανέναν, έχοντας προσωπικό όραμα να αγοράσει πολυτελή αυτοκίνητα και βίλες με πισίνες και αναψυκτήρια.

Μας ξάφνιασε που υπάρχουν οι νέοι, μας ξάφνιασε που άντεξαν τόσο καιρό στη σιωπή, αλλά δεν έχουν τελείως χαθεί... μας τρομάζει η ψυχή των παιδιών που λένε δε μου κάνεις πια δε σε γουστάρω, έχω δικά μου όνειρα πιο καθαρά...

Μας ξάφνιασε η απάντηση των νέων σε όλες τις κατηγορίες που τους προσάπτουμε: «βάλτε στη φυλακή πρώτα επίορκους δικαστές, υπουργούς, βουλευτές, κρατικούς λειτουργούς και πάσης φύσης κλέφτες και απατεώνες, δολοφόνους ψυχών, καταχραστές εξουσίας, παιδεραστές πνευματικούς, ανίκανους και άχρηστους και μετά όσοι έχουμε κάνει βανδαλισμούς θα έρθουμε μόνοι μας… αλλά δεν θα χωράμε στις φυλακές γιατί θα έχουν γεμίσει από ΕΣΑΣ»!!!

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη Αλέξανδρε για τα σχολεία - φυλακές που σου έφτιαξα, και τους ανεκπαίδευτους, κομπλεξικούς και τραγικά ανίκανους, οσφυακάμπτες και γραφειοτρόφιμους δασκάλους που σου έστειλα να σε διδάξουν…που ούτε το μυαλό, τη σκέψη, την ψυχή και το σώμα σου σεβάστηκαν…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που κάθε μέρα, ώρα και στιγμή σου ευνούχιζα τα όνειρα…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που δεν ενδιαφέρθηκα να σου δείξω αγάπη να σκύψω πάνω στους προβληματισμούς σου και να σου δώσω μερικές σταγόνες ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής, που έλειπα από τις μαθητικές σου εκδηλώσεις, που δεν σου έδινα σημασία και δε σε έπαιρνα στα σοβαρά, που σε πάρκαρα στην φθηνή και εύκαιρη νταντά, την τηλεόραση, καθώς έτρεχα να κονομήσω, να αγοράσω να… να… να…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που σε έριξα στην κρεατομηχανή του κιμά και σε έκανα κομματάκια…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που δεν ξεβολεύτηκα από τον καναπέ, και την αποχαύνωσή μου.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που όταν είδα ότι πας να μου ξεφύγεις και βρήκες διέξοδο στο διαδίκτυο, έβαλα κονδυλοφόρους σε διατεταγμένοι υπηρεσία να το λοιδορήσουν μέσω κάποιων blogs, έτσι για να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο…

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που ο υπουργός της Αστυνομίας δήλωσε ότι «στόχος της αστυνομία είναι ο άνθρωπος» και που οι υποτελείς του έκαναν πράξη τις δηλώσεις του, με στόχο ΕΣΕΝΑ.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη που δεν έχω στείλει στα τσακίδια τη γενιά του Πολυτεχνείου που δεν έχω στείλει στα ΤΣΑΚΙΔΙΑ τους αλήτες, τη γενιά των ΛΑΜΟΓΙΩΝ και των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ δεκαπεντάχρονων, που δεν έχω στείλει στα ΤΣΑΚΙΔΙΑ τους ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ των ονείρων και των οραμάτων των νέων…τους εμπνευστές της κοινωνίας της διαφθοράς, της διαπλοκής , της κομματικής νομενκλατούρας, της κοινωνίας των golden boys, των silver girls και των bronze gays…

Και να ξέρει Αλέξανδρε ότι δεν βρέθηκες εσύ λάθος μέρα, σε λάθος στιγμή, σε λάθος σημείο και σε λάθος θέση… οι εκτελεστές σου βρέθηκαν σε λάθος θέση και όλοι εμείς που τους οπλίσαμε το χέρι και που πατήσαμε τη σκανδάλη…

Ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη από τον Αλέξανδρο ξανά και ξανά…

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, θλίψης, οργής, πόνου και οδύνης για όλα όσα συμβαίνουν σε τούτη την κοινωνία - που δεν φτάνει αλλά και που δεν έχει καμία ηθική αξία μια συγγνώμη και λίγο ντροπή –

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη από τον Αλέξανδρο που του αφαίρεσα τη ζωή, που όπλισα το χέρι του δολοφόνου, που πάτησα τη σκανδάλη του όπλου του εκτελεστή.

Ντρέπομαι και ζητώ συγνώμη από τον Αλέξανδρο που τον σκοτώνω κάθε μέρα…

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Ανοιχτή επιστολή σε έλληνα αστυνομικό

Στο Χαμομηλάκι βρήκα αυτό:

Αναδημοσίευση επιστολής που στάλθηκε από τον αποστολέα της (κ. Δημήτρη Μπακόλα, Nottingham, Ηνωμένο Βασίλειο) στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Έλληνα Αστυνομικέ,
με αυτή την επιστολή θέλω να σου εξηγήσω για ποιο λόγο έχεις αποξενωθεί τόσο πολύ από την κοινωνία. Ψάχνω προσφώνηση, το «φίλε» ακούγεται υποκριτικό, το «μπάτσε» μάλλον θα σε ενοχλήσει, οπότε θα σε αποκαλώ Επαμεινώνδα, προς τιμήν του συναδέλφου σου, Επαμεινώνδα Κροκονέα, που ξεκίνησε όλο αυτό το χαμό. Σου απευθύνω το λόγο επειδή είμαι ένας από αυτούς που πληρώνουν το μισθό σου, οπότε είμαι το αφεντικό σου. Μάλιστα, επειδή ζω στο εξωτερικό, αλλά πληρώνω φόρους και στην Ελλάδα, είμαι περισσότερο αφεντικό σου, αφού πληρώνω αλλά δεν παίρνω κάτι για τους φόρους μου.
Που λες, Επαμεινώνδα, θέλω να σε αντιμετωπίσω καλοπροαίρετα.

Θέλω να πιστεύω ότι είσαι απλά κάποιος που έτυχε να κάνει αυτή τη δύσκολη δουλειά, όχι απαραίτητα από επιλογή του. Ότι έχεις οικογένεια, η ότι σκέπτεσαι να αποκτήσεις, και ότι αυτή η οικογένεια σου τρέμει μην πάθεις κάτι στη δουλειά. Ότι, τέλος πάντων, είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, όπως τόσοι και τόσοι. Και ξέρω, Επαμεινώνδα, ότι αν μου συμβεί κάτι κακό, από εσένα θα περιμένω να με σώσεις, ρισκάροντας τη δική σου σωματική ακεραιότητα για να σώσεις τη δική μου ή των οικείων μου, και τελικά δεν θα ακούσεις και μια καλή κουβέντα. Και υποθέτω αναρωτιέσαι, αφού είσαι ένας απλός εργαζόμενος που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του και να γυρίσει σώος στην οικογένεια του, γιατί υπάρχει τέτοιο μίσος απέναντι σου, γιατί σε αντιμετωπίζει όλη η κοινωνία καχύποπτα, στην καλύτερη περίπτωση. Να σου πω για ποιο λόγο, λοιπόν, επειδή πιστεύω ότι πραγματικά σε ενδιαφέρει η απάντηση.
Επειδή τα τελευταία χρόνια δεν διαδήλωσες ποτέ μαζί μου για έναν καλύτερο μισθό, ή για καλύτερες συνθήκες στη δουλειά ή οτιδήποτε. Πάντα σε είχα απέναντι σε όλες τις διεκδικήσεις μου, ακόμα και όταν αφορούσαν και εσένα, ως δημόσιος υπάλληλος που είσαι. Επειδή μέσα στη σχολή βαθμιαία έμαθες να θεωρείς τον εαυτό σου έξω από την κοινωνία, αντί για έναν υπηρέτη της, όπως θα έπρεπε. Γιατί όταν λαμβάνεις διαταγές που σε ταπεινώνουν σαν άνθρωπο, πχ να δείρεις έναν ογδοντάχρονο συνταξιούχο, ποτέ δεν αντέδρασες, έστω και συμβολικά, ποτέ δεν είχες το θάρρος να πεις «όχι, δεν το κάνω, και αναλαμβάνω τις συνέπειες».

Γιατί όταν κάποιος συνάδελφος σου κάνει μια χαζομάρα, είτε με ναρκωτικά, είτε με εκβιασμούς, είτε με το όπλο, πάντα τρέχεις να τον υπερασπιστείς, ακόμα και αν δεν ξέρεις τι έγινε, και πάντα λες τις ίδιες δικαιολογίες που προσβάλουν τη νοημοσύνη όλων μας. Δεν είναι κακό, Επαμεινώνδα, να αναλάβεις τις ευθύνες σου που και που, οι υπόλοιποι πολίτες στη δουλειά μας και την καθημερινότητα μας το κάνουμε συνέχεια. Και να σου πω και κάτι άλλο, Επαμεινώνδα. Καλά κάνεις και κορδώνεσαι, είναι μέρος της δουλειάς σου.

Αλλά μην ξεχνάς ότι κορδώνεσαι επειδή σκύβω εγώ, από μένα το παίρνεις αυτό το δικαίωμα, οπότε μην κάνεις κατάχρηση και μη θυμώνεις όταν σε ελέγχω για το πώς κάνεις τη δουλειά σου και σε ρωτώ τι κάνεις και γιατί. Είναι δικαίωμα μου σαν αφεντικό σου να σε ελέγχω, και είναι μέρος της δουλειάς σου να μου απαντάς. Αυτό που δεν είναι μέρος της δουλειάς σου, αλλά είναι δείγμα καλών τρόπων, είναι να χαμογελάς. Πίστεψε με, αν σε δω να χαμογελάς τη στιγμή που σε προσεγγίζω να σου μιλήσω, θα είμαι πιο θετικά διακείμενος απέναντι σου. Και μη μου πεις ότι το χαμόγελο σε εμποδίζει να κάνεις τα καθήκοντα σου, γιατί τους συνάδελφους σου στην Αγγλία δεν τους εμποδίζει.

Οι οποίοι συνάδελφοι σου, παρεμπιπτόντως, οπλοφορούν μόνο στα σύνορα (αεροδρόμια κλπ) και στα ανάκτορα, στο δρόμο έχουν μόνο ένα κλομπ, και αυτό πτυσσόμενο, για να μην προκαλούν. Από την άλλη, όταν τους χρειάζομαι, είναι εκεί σε δυο λεπτά με το ρολόι, δεν τους ψάχνω και δεν με αποφεύγουν επειδή έχει ποδόσφαιρο.
Όσο για τον πιτσιρικά που σκότωσες, Επαμεινώνδα, δεν έχω να σου πω κάτι που δεν το ξέρεις. Κατέστρεψες τη ζωή σου, κατέστρεψες τη ζωή της οικογενείας σου, και κατέστρεψες τις περιουσίες τόσων και τόσων νοικοκυραίων, που από σένα περίμεναν να τους προστατέψεις και έκανες πολλούς ευσυνείδητους συνάδελφούς σου να ντρέπονται να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να κρύβουν το επάγγελμα τους από τους φίλους τους. Έκανες τόσο κόσμο να σε φοβάται, ενώ κανονικά πρέπει να σε φοβούνται μόνο οι εγκληματίες. Γιατί ρε Επαμεινώνδα?

Δημήτρης Μπακόλας,
Μοριακός βιολόγος,
Nottingham,Ηνωμένο Βασίλειο.

ΥΓ: Γράφω το όνομά μου, Επαμεινώνδα, γιατί ζω σε άλλη χώρα. Αν ήμουν στην Ελλάδα, θα σε φοβόμουν κι εγώ, όπως όλοι. Άραγε, χαίρεσαι που ο απλός κόσμος σε αντιμετωπίζει με τόσο φόβο;

Ξεblogάρισμα

Ήθελα να γράψω για το Χριστουγεννιάτικο party του ΞεBlogarisma

σε συνδυασμό με το άρθρο του περιοδικού ΝΕΜΕΣΙΣ (τεύχος Νοεμβρίου)

Ευθύνη μας να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας

Ευθύνη μας να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας

πηγή: Θραψανιώτης...μέχρι κόκαλο

Μη χτυπάτε τα παιδιά ... ή Τί μέλλει γενέσθαι

Στο Χαμομηλάκι βρήκα :

Μη χτυπάτε τα παιδιά με τις άστοχες και γεμάτες έπαρση κουβέντες σας.

Μη χτυπάτε τα παιδιά με το γεμάτο μίσος βλέμμα σας που διαπερνά το γυαλί της δημοσιότητάς σας.

Μη βαράτε τα δεκαπεντάχρονα. Αρκετά έχουν υποστεί μέχρι τώρα από την αδιαφορία και την επιπόλαιη στάση μας απέναντί τους.

Είναι θυμωμένα, επειδή από την κούνια τους τα κοροϊδέψαμε, τα εξαπατήσαμε.

Μην τα βρίζετε, δε φταίνε. Εμείς φταίμε, εμείς που τους κλέψαμε το όνειρο.

Έχουν θυμό, έχουν οργή, και με το δίκιο τους.

Τα χαλάσαμε όλα και ούτε μια συγγνώμη.

Τα καταστρέψαμε όλα και ούτε μια συγγνώμη.

Τους λέμε ότι αυτά είναι το μέλλον, κοιτούν μπροστά και μέλλον δε βλέπουν

Μα τι έχουμε πάθει; Θράσος είναι; Αφέλεια; Τρέλα του μυαλού και τα απλά, τα απλούστατα δεν καταλαβαίνουμε;

Διέξοδο αναζητούν τα παιδιά.

Και εμείς; Άλλα αντ’ άλλων και ψάχνουμε άλλους να αποθέσουμε τις ευθύνες μας.

Λίγες και σταράτες κουβέντες ζητούν.

Και εμείς; Μπλαμπλαδισμός ατέλειωτος και ουσία καμία.

Μας συγχωρείτε παιδιά

Κάναμε λάθος, ξεφύγαμε. Και Θεό και αξίες άγρια καπηλευτήκαμε ή αποτάξαμε.

Και ξεχνώντας, σας ξεχάσαμε.

Σας υποτιμήσαμε.

Σας κλέψαμε τη χαρά, την ελπίδα ότι η ζωή σας θα είναι καλύτερη από τη δική μας.

Κάναμε λάθη παιδιά, συγχωρέστε μας.

Δώστε μας μια ευκαιρία ακόμη, να ξαναφτιάξουμε μαζί με σας αυτά που καταστρέψαμε

Να σας δώσουμε ένα καλύτερο σχολείο

Καλύτερη παιδεία

Δώστε μας ακόμη μια ευκαιρία να θυμηθούμε πώς είναι να αγαπάς.

Είμαστε μεγάλοι και κάνουμε λάθη μεγάλα.

Παρασυρθήκαμε από το εύκολο χρήμα, την καλοπέραση, και στραβωθήκαμε.

Ξεφύγαμε από την ευθεία και η καρδιά μας πωρώθηκε.

Στο δικό μας παρόν, άπληστα ξοδέψαμε το δικό σας το μέλλον.

Παρακαλούμε παιδιά … συγχωρέστε μας

Αλλά ξέρουμε ότι μια συγγνώμη δεν φτάνει.

Τι μπορεί να συμβεί από εδώ και πέρα; Πως μπορούμε να φύγουμε απ’ αυτό το αδιέξοδο;

Κατά την γνώμη μας μπορούν να συμβούν τα εξής:

• Να χυθεί κι άλλο αίμα. Και τότε, όλοι, μουδιασμένοι, φοβισμένοι, να λουφάξουμε. Να γυρίσουμε στο μίζερο «πάγκο» μας.
• Να κατασταλεί η εξέγερση των νέων. Κανονικά. Τρόπους για την καταστολή, εμείς οι μεγάλοι έχουμε αρκετούς. Ξύλο, δικαστήρια, απειλές, φυλακές, στροφή της λαϊκής γνώμης εναντίον τους, επειδή «καταστρέφουν» τις περιουσίες. Έχουμε τρόπους. Μια κήρυξη της χώρα σε έκτακτη ανάγκη, μπουκάρει ο στρατός, απαγορεύεται η κυκλοφορία κλπ και η εξέγερση καταστέλλεται.
• Αν στην προηγούμενη περίπτωση, στείλουμε τα παιδιά μας, πίσω, με σκυμμένο το κεφάλι, τι καταφέραμε; Φέραμε την «τάξη» στην κοινωνία, αλλά σκοτώσαμε τα παιδιά μας. Καταστείλαμε το ελεύθερο πνεύμα τους, τους κάναμε υποτελείς. Επειδή όμως δε θέλουμε τέτοια παιδιά, δε θέλουμε υποτελείς αυριανούς πολίτες εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι το εξής:

Να ζητήσουμε συγγνώμη που θα συνοδεύεται από πρόθεση έργων εξόδου απ’ αυτό το τέλμα. Δυστυχώς, τα παιδιά δε θα μας εμπιστευθούν, επειδή χάσαμε την εμπιστοσύνη τους. Πρέπει να πείσουμε τους νέους ότι κάτι θα αλλάξει, ότι η εξέγερση τους δεν πήγε χαμένη. Για παράδειγμα, αύριο το πρωί, ο πρωθυπουργός να εξαγγείλει αύξηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία στο 6% του ΑΕΠ, αν τα λέω σωστά, ή σε κάθε περίπτωση πάνω απ’ αυτό που υποσχέθηκε και δεν έκανε ποτέ, να τα πει στην Βουλή, να το περάσει στον προϋπολογισμό, να γίνει νόμος και μετά να σηκωθεί και να πάει στην Γκράβα, μόνος χωρίς συνοδεία για να πει, εκεί πρόσωπο με πρόσωπο στα παιδιά: «Σας εμπιστεύομαι, εμπιστευτείτε με κι εσείς. Έκανα λάθος, λάθη, συγγνώμη». Αυτό να κάνει, αλλιώς να σηκωθεί και να φύγει.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1948 (60 χρόνια)

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο.

Επειδή η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση, και η προοπτική ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν, λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου.

Επειδή έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά της τυραννίας και της καταπίεσης.

Επειδή έχει ουσιαστική σημασία να ενθαρρύνεται η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.

Επειδή, με τον καταστατικό Χάρτη, οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών διακήρυξαν και πάλι την πίστη τους στα θεμελιακά δικαιώματα του ανθρώπου, στην αξιοπρέπεια και την αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας, στην ισότητα δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών, και διακήρυξαν πως είναι αποφασισμένοι να συντελέσουν στην κοινωνική πρόοδο και να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής στα πλαίσια μιας ευρύτερης ελευθερίας.

Επειδή τα κράτη μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να εξασφαλίσουν, σε συνεργασία με τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, τον αποτελεσματικό σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιακών ελευθεριών σε όλο τον κόσμο.

Επειδή η ταυτότητα αντιλήψεων ως προς τα δικαιώματα και τις ελευθερίες αυτές έχει εξαιρετική σημασία για να εκπληρωθεί πέρα ως πέρα αυτή η υποχρέωση,

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Διακηρύσσει ότι η παρούσα Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποτελεί το κοινό ιδανικό στο οποίο πρέπει να κατατείνουν όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη, έτσι ώστε κάθε άτομο και κάθε όργανο της κοινωνίας, με τη Διακήρυξη αυτή διαρκώς στη σκέψη, να καταβάλλει, με τη διδασκαλία και την παιδεία, κάθε προσπάθεια για να αναπτυχθεί ο σεβασμός των δικαιωμάτων και των ελευθεριών αυτών, και να εξασφαλιστεί προοδευτικά, με εσωτερικά και διεθνή μέσα, η παγκόσμια και αποτελεσματική εφαρμογή τους, τόσο ανάμεσα στους λαούς των ίδιων των κρατών μελών όσο και ανάμεσα στους πληθυσμούς χωρών που βρίσκονται στη δικαιοδοσία τους.

ΑΡΘΡΟ 1

'Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.

ΑΡΘΡΟ 2

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται όλα τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμία απολύτως διάκριση, ειδικότερα ως προς τη φυλή, το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τις θρησκείες, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, την περιουσία, τη γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση.

Δεν θα μπορεί ακόμα να γίνεται καμία διάκριση εξαιτίας του πολιτικού, νομικού ή διεθνούς καθεστώτος της χώρας από την οποία προέρχεται κανείς, είτε πρόκειται για χώρα ή εδαφική περιοχή ανεξάρτητη, υπό κηδεμονία ή υπεξουσία, ή που βρίσκεται υπό οποιονδήποτε άλλον περιορισμό κυριαρχίας.

ΑΡΘΡΟ 3

Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική του ασφάλεια.

ΑΡΘΡΟ 4

Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται.

ΑΡΘΡΟ 5

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική.

ΑΡΘΡΟ 6

Καθένας, όπου και αν βρίσκεται, έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της νομικής του προσωπικότητας.

ΑΡΘΡΟ 7

'Ολοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο και έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία του νόμου, χωρίς καμία απολύτως διάκριση. 'Ολοι έχουν δικαίωμα σε ίση προστασία από κάθε διάκριση που θα παραβίαζε την παρούσα Διακήρυξη και από κάθε πρόκληση για μια τέτοια δυσμενή διάκριση.

ΑΡΘΡΟ 8

Καθένας έχει δικαίωμα να ασκεί αποτελεσματικά ένδικα μέσα στα αρμόδια εθνικά δικαστήρια κατά των πράξεων που παραβιάζουν τα θεμελιακά δικαιώματα τα οποία του αναγνωρίζουν το Σύνταγμα και ο νόμος.

ΑΡΘΡΟ 9

Κανείς δεν μπορεί να συλλαμβάνεται, να κρατείται ή να εξορίζεται αυθαίρετα.

ΑΡΘΡΟ 10

Καθένας έχει δικαίωμα, με πλήρη ισότητα, να εκδικάζεται η υπόθεσή του δίκαια και δημόσια, από δικαστήριο ανεξάρτητο και αμερόληπτο, που θα αποφασίσει είτε για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του είτε, σε περίπτωση ποινικής διαδικασίας, για το βάσιμο της κατηγορίας που στρέφεται εναντίον του.

ΑΡΘΡΟ 11

1. Κάθε κατηγορούμενος για ποινικό αδίκημα πρέπει να θεωρείται αθώος, ωσότου διαπιστωθεί η ενοχή του σύμφωνα με τον νόμο, σε ποινική δίκη, κατά την οποία θα του έχουν εξασφαλιστεί όλες οι απαραίτητες για την υπεράσπισή του εγγυήσεις.
2. Κανείς δεν θα καταδικάζεται για πράξεις ή παραλείψεις που, κατά τον χρόνο που τελέστηκαν, δεν συνιστούσαν αξιόποινο αδίκημα κατά το εσωτερικό ή το διεθνές δίκαιο. Επίσης, δεν επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που ίσχυε κατά τον χρόνο που τελέστηκε η αξιόποινη πράξη.

ΑΡΘΡΟ 12

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψης του. Καθένας έχει το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι από επεμβάσεις και προσβολές αυτού του είδους.

ΑΡΘΡΟ 13

1. Καθένας έχει το δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερα και να εκλέγει τον τόπο της διαμονής του στο εσωτερικό ενός κράτους.
2. Καθένας έχει το δικαίωμα να εγκαταλείπει οποιαδήποτε χώρα, ακόμα και τη δική του, και να επιστρέφει σε αυτήν.

ΑΡΘΡΟ 14

1. Κάθε άτομο που καταδιώκεται έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και του παρέχεται άσυλο σε άλλες χώρες.
2. Το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί κανείς να το επικαλεστεί, σε περίπτωση δίωξης για πραγματικό αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου ή για ενέργειες αντίθετες προς τους σκοπούς και τις αρχές του ΟΗΕ.

ΑΡΘΡΟ 15

1. Καθένας έχει το δικαίωμα μιας ιθαγένειας.
2. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιθαγένειά του ούτε το δικαίωμα να αλλάξει ιθαγένεια.

ΑΡΘΡΟ 16

1. Από τη στιγμή που θα φθάσουν σε ηλικία γάμου, ο άνδρας και η γυναίκα, χωρίς κανένα περιορισμό εξαιτίας της φυλής, της εθνικότητας ή της θρησκείας, έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται και να ιδρύουν οικογένεια. Και οι δύο έχουν ίσα δικαιώματα ως προς τον γάμο, κατά τη διάρκεια του γάμου και κατά τη διάλυσή του.
2. Γάμος δεν μπορεί να συναφθεί παρά μόνο με ελεύθερη και πλήρη συναίνεση των μελλονύμφων.
3. Η οικογένεια είναι το φυσικό και το βασικό στοιχείο της κοινωνίας και έχει το δικαίωμα προστασίας από την κοινωνία και το κράτος.

ΑΡΘΡΟ 17

1. Κάθε άτομο, μόνο του ή με άλλους μαζί, έχει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας.
2. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιδιοκτησία του.

ΑΡΘΡΟ 18

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Στο δικαίωμα αυτό περιλαμβάνεται η ελευθερία για την αλλαγή της θρησκείας ή πεποιθήσεων, όπως και η ελευθερία να εκδηλώνει κανείς τη θρησκεία του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μόνος ή μαζί με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά, με τη διδασκαλία, την άσκηση, τη λατρεία και με την τέλεση θρησκευτικών τελετών.

ΑΡΘΡΟ 19

Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο.

ΑΡΘΡΟ 20

1. Καθένας έχει το δικαίωμα να συνέρχεται και να συνεταιρίζεται ελεύθερα και για ειρηνικούς σκοπούς.
2. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συμμετέχει σε ορισμένο σωματείο.

ΑΡΘΡΟ 21

1. Καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας του, άμεσα ή έμμεσα, με αντιπροσώπους ελεύθερα εκλεγμένους.
2. Καθένας έχει το δικαίωμα να γίνεται δεκτός, υπό ίσους όρους, στις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας του.
3. Η λαϊκή θέληση είναι το θεμέλιο της κρατικής εξουσίας. Η θέληση αυτή πρέπει να εκφράζεται με τίμιες εκλογές, οι οποίες πρέπει να διεξάγονται περιοδικά, με καθολική, ίση και μυστική ψηφοφορία, ή με αντίστοιχη διαδικασία που να εξασφαλίζει την ελευθερία της εκλογής.

ΑΡΘΡΟ 22

Κάθε άτομο, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, έχει δικαίωμα κοινωνικής προστασίας. Η κοινωνία, με την εθνική πρωτοβουλία και τη διεθνή συνεργασία, ανάλογα πάντα με την οργάνωση και τις οικονομικές δυνατότητες κάθε κράτους, έχει χρέος να του εξασφαλίσει την ικανοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

ΑΡΘΡΟ 23

1. Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες δουλειάς και να προστατεύεται από την ανεργεία.
2. 'Ολοι, χωρίς καμία διάκριση, έχουν το δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία.
3. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα δίκαιης και ικανοποιητικής αμοιβής, που να εξασφαλίζει σε αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αμοιβή της εργασίας, αν υπάρχει, πρέπει να συμπληρώνεται με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας.
4. Καθένας έχει το δικαίωμα να ιδρύει μαζί με άλλους συνδικάτα και να συμμετέχει σε συνδικάτα για την προάσπιση των συμφερόντων του.

ΑΡΘΡΟ 24

Καθένας έχει το δικαίωμα στην ανάπαυση, σε ελεύθερο χρόνο, και ιδιαίτερα, σε λογικό περιορισμό του χρόνου εργασίας και σε περιοδικές άδειες με πλήρεις αποδοχές.

ΑΡΘΡΟ 25

1. Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες. 'Εχει ακόμα δικαίωμα σε ασφάλιση για την ανεργία, την αρρώστια, την αναπηρία, τη χηρεία, τη γεροντική ηλικία, όπως και για όλες τις άλλες περιπτώσεις που στερείται τα μέσα της συντήρησής του, εξαιτίας περιστάσεων ανεξαρτήτων της θέλησης του.
2. Η μητρότητα και η παιδική ηλικία έχουν δικαίωμα ειδικής μέριμνας και περίθαλψης. 'Ολα τα παιδιά, ανεξάρτητα αν είναι νόμιμα ή εξώγαμα, απολαμβάνουν την ίδια κοινωνική προστασία.

ΑΡΘΡΟ 26

1. Καθένας έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Η εκπαίδευση πρέπει να παρέχεται δωρεάν, τουλάχιστον στη στοιχειώδη και βασική βαθμίδα της. Η στοιχειώδης εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους. Η πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία πρέπει να είναι ανοικτή σε όλους, υπό ίσους όρους, ανάλογα με τις ικανότητες τους.
2. Η εκπαίδευση πρέπει να αποβλέπει στην πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και στην ενίσχυση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιακών ελευθεριών. Πρέπει να προάγει την κατανόηση, την ανεκτικότητα και τη φιλία ανάμεσα σε όλα τα έθνη και σε όλες τις φυλές και τις θρησκευτικές ομάδες, και να ευνοεί την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης.
3. Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το δικαίωμα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά τους.

ΑΡΘΡΟ 27

1. Καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει ελεύθερα στην πνευματική ζωή της κοινότητας, να χαίρεται τις καλές τέχνες και να μετέχει στην επιστημονική πρόοδο και στα αγαθά της.
2. Καθένας έχει το δικαίωμα να προστατεύονται τα ηθικά και υλικά συμφέροντά του που απορρέουν από κάθε είδους επιστημονική, λογοτεχνική ή καλλιτεχνική παραγωγή του.

ΑΡΘΡΟ 28

Καθένας έχει το δικαίωμα να επικρατεί μια κοινωνική και διεθνής τάξη, μέσα στην οποία τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη να μπορούν να πραγματώνονται σε όλη τους την έκταση.

ΑΡΘΡΟ 29

1. Το άτομο έχει καθήκοντα απέναντι στην κοινότητα, μέσα στα πλαίσια της οποίας και μόνο είναι δυνατή η ελεύθερη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
2. Στην άσκηση των δικαιωμάτων του και στην απόλαυση των ελευθεριών του κανείς δεν υπόκειται παρά μόνο στους περιορισμούς που ορίζονται από τους νόμους, με αποκλειστικό σκοπό να εξασφαλίζεται η αναγνώριση και ο σεβασμός των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των άλλων, και να ικανοποιούνται οι δίκαιες απαιτήσεις της ηθικής, της δημόσιας τάξης και του γενικού καλού, σε μια δημοκρατική κοινωνία.
3. Τα δικαιώματα αυτά και οι ελευθερίες δεν μπορούν, σε καμία περίπτωση, να ασκούνται αντίθετα προς τους σκοπούς και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών.

ΑΡΘΡΟ 30

Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν.

Πηγή : Universal Declaration of Human Rights

Η χειρόγραφη επιστολή που μοιραζόταν στην κηδεία του Αλέξη

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας.

Το βήμα στα παιδιά μας

Είμαι γεμάτη οργή και θυμό. Αγανάκτηση και φόβο. Να αναλύσω αυτά τα συναισθήματα και τον λόγο ύπαρξής τους; Περιττό. Τα ίδια συναισθήματα αισθάνεται η πλειοψηφία των Ελλήνων τις τελευταίες ώρες-μέρες, οπότε ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα γράφω.
Εκτός βέβαια από τη μάνα που έχασε το παιδί της. Γιατί; ρωτά. Ποιος θα της απαντήσει;
Δεν είμαι καλή στο γραπτό λόγο. Άλλωστε όλοι μιλούν γι' αυτό σήμερα. Όλα τα blogs γράφουν. Και ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους. Εγώ "έκλεψα" το γράμμα κάποιων μαθητών του 6ου Λυκείου Καλλιθέας προς τους βουλευτές και το παραθέτω αυτούσιο. (συγνώμη παιδιά που το γράφω όλο αλλά αυτό δεν κόβεται σε κομμάτια)

Ανοιχτή επιστολή στους κ.κ. βουλευτές

Κύριοι βουλευτές,

Νιώθουμε πως ζούμε σε μια ρημαγμένη Ελλάδα , στην οποία επικρατεί το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου. Κυριαρχεί η κατάχρηση της εξουσίας και η διαφθορά των φορέων της, όπως και η αδιαφορία των αρμόδιων για βελτίωση αυτής της εικόνας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το θλιβερό γεγονός που συνέβη στις 6-12-2008 με το δεκαπεντάχρονο μαθητή και τον ειδικό φρουρό. Σας ρωτάμε: Αν αυτό το παιδί ήταν δικό σας, ποια θα ήταν η αντίδρασή σας; Τι θα σας προβλημάτιζε; Τι θα σας εξόργιζε;

Εμάς, λοιπόν, αυτό το περιστατικό μάς δημιούργησε μια απέραντη θλίψη, απογοήτευση για τον κόσμο που ζούμε και την ανάγκη να βελτιώσουμε την παρούσα κατάσταση μέσα από μικρές αλλά αξιόλογες προσπάθειες.

Ποιος, όμως, είναι ο υπεύθυνος; Ο άνθρωπος ως μονάδα και κατ' επέκταση ο αστυνομικός που ενήργησε μ'αυτό τον αψυχολόγητο και εξωφρενικό τρόπο, ή το σύνολο της κοινωνίας, δηλαδή εμείς οι έφηβοι και εσείς οι ώριμοι και "πεπαιδευμένοι"ενήλικες; Ρόλος μας και στόχος μας δεν είναι ι να αποδώσουμε ευθύνες και να ταχτούμε υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά αποδεσμευμένοι από μεροληπτικές τοποθετήσεις θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά μπορούμε να σας παρουσιάσουμε τον κόσμο που βλέπουμε με τα δικά μας μάτια.

Ασυδοσία, διαφθορά, έλλειψη σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κατάχρηση εξουσίας, αλλοτρίωση αξιών και αδιαφορία των αρμοδίων είναι ένα ελάχιστο δείγμα της νοσηρής πραγματικότητας που βιώνουμε. Αυτές οι σκέψεις, που κάποιοι τις μεταφράζουν ως φόβους, ανησυχίες, προτερήματα και αδυναμίες, κατακλύζουν το μυαλό μας.

Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο. Ποιο δρόμο πρέπει να διαλέξουμε; Εσείς, τι προτείνετε;Οι πράξεις σας πού μας ωθούν; Στην ατομική και κοινωνική ενεργοποίηση ή στην κοινωνική αναλγησία; Το εκπαιδευτικό σύστημα τις περισσότερες φορές δε μας βοηθά στην επιλογή στάσης ζωής βασισμένης σε αξίες, πράγμα που αποδεικνύεται και από το πρόσφατο συγκλονιστικό περιστατικό. Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας που συντελεί σε εκδηλώσεις παράνομης συμπεριφοράς ισοπεδώνουν την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Συνειδητοποιείτε πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα;Είναι επιτακτική η ανάγκη να αντιμετωπιστεί η παιδεία με την αρμόζουσα σοβαρότητα και αξία, γιατί αποτελεί πηγή τέτοιων σοκαριστικών γεγονότων, τα οποία όμως δεν είναι μεμονωμένα παρά προκύπτουν από μία νοοτροπία και στάση ζωής που απειλεί όλους μας.
Σήμερα ήταν ο δεκαπεντάχρονος μαθητής, αύριο ίσως εμείς και αργότερα, γιατί όχι,και τα δικά σας παιδιά…
Σας ευχαριστούμε

Ομάδα μαθητών 6ου Λυκείου Καλλιθέας
Για τη σύνταξη:

Δενδράκη Α.
Καραλή Ν.
Μελικόκη Β.
Σπυροπούλου Μ.

Tι γίνεται, βρε παιδιά;

Πού πάμε; Πού είμαστε;

Τα παιδιααά μου;;;!!!

Ο Χρόνος και ο Πόνος

Πριν λίγες μέρες έκανε ο Αllu Fun Marx μια ανάρτηση που λες κι ήταν μέσα στην καρδιά μου. Έγραψε όσα ήθελα να γράψω εγώ, όπως θα τα ήθελα. Τον ευχαριστώ που εκφράστηκε έτσι αντί για μένα. Τελικά η απώλεια βιώνεται με τον ίδιο τρόπο από όλους.

Ο Χρόνος και ο Πόνος

Στην αρχή ο χρόνος παγώνει και ο πόνος είναι αβάσταχτος.
Ισοπεδωτικός.
Κατέχει και διαφεντεύει όλα τα κύτταρα.
Κάθε σκέψη, εκεί.
Κάθε ανάσα, εκεί.
Σ’ εκείνον που έφυγε.
Σ’ εκείνον που λείπει.
Κι ύστερα, περνάνε λίγες μέρες και ο πόνος σα να ημερεύει κάπως.
Η δουλειά… Οι υποχρεώσεις… Και η Άγια Καθημερινότητα αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει το θαύμα της.
Αυτό που δεν ήθελες να ακούς όταν στο λέγανε για παρηγοριά, και θύμωνες, και πεισμάτωνες και τ’ αρνιόσουν, κερδίζει σιγά σιγά το χώρο του μέσα στο μυαλό σου: “οι ζωντανοί με τους ζωντανούς…”
Λες και είναι δυο αντίρροπες δυνάμεις ο χρόνος και ο πόνος.
Μακραίνει ο χρόνος και μικραίνει ο πόνος.
Κι ύστερα το μυαλό αντιστρέφει το βέλος του χρόνου ,γυρνάει κάποια χρόνια πίσω και θυμάται…
Τότε που…
Και τότε όταν…
Κι εκείνα τα Χριστούγεννα…
Και τότε στη γιορτή σου…
Κι όταν σου είπε ότι…
Κι όταν γελάσατε μαζί…
Κι όταν κλάψατε μαζί…
Γυρνάει πίσω ο χρόνος και γλυκαίνει ο πόνος…
Κι είναι τότε που θέλεις, με όλη σου την καρδιά να υπάρχει κάτι πέρα από το θάνατο.
Ανάσταση,παράδεισος, μετενσάρκωση,μετεμψύχωση, οτιδήποτε…
Όμως ξέρεις ότι δεν υπάρχει τίποτε.
Απλά, καταλαβαίνεις την ανάγκη όσων πιστεύουν ότι κάτι υπάρχει…
Γιατί την ίδια ανάγκη έχεις και συ.
Να πιστέψεις σε κάτι, κι ας ξέρεις ότι δεν υπάρχει.
Μέχρι ο χρόνος και ο πόνος να ολοκληρώσουν το παιχνίδι τους.

Ο εφιάλτης της τεχνολογίας - Τhe big big brother

"Τηλεφωνήτρια : "Pizza Hut, καλησπέρα σας.

"Πελάτης : "Καλησπέρα, θα ήθελα να δώσω μια παραγγελία.

"Τηλεφωνήτρια : "Θα μπορούσα να έχω τον ΕΑΤ σας, παρακαλώ;

"Πελάτης : "Τον Εθνικό Αριθμό Ταυτοποίησής μου (National ID Number), ναι, μια στιγμή, ορίστε, είναι ο 6102049998-45-54610.

"Τηλεφωνήτρια : "Ευχαριστώ, κύριε Sheehan. Λοιπόν η διεύθυνσή σας είναι 1742 Meadowland Drive, και ο αριθμός τηλεφώνου σας 494-2366. Το επαγγελματικό τηλέφωνό σας στην Lincoln Insurance είναι 745-2302 και ο αριθμός του κινητού σας 266-2566. Από ποιον αριθμό καλείτε ;

"Πελάτης : "Εεε; Είμαι στο σπίτι. Από πού τις βγάζετε όλες αυτές τις πληροφορίες;

"Τηλεφωνήτρια : "Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα, κύριε.

"Πελάτης : (Στεναγμός) "Α μάλιστα ! Θα ήθελα δύο σπέσιαλ πίτσες με κρέας...

"Τηλεφωνήτρια : "Δεν νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα, κύριε.

"Πελάτης : "Α μπα;

"Τηλεφωνήτρια : "Σύμφωνα με τον ιατρικό σας φάκελο, υποφέρετε από υπέρταση και το επίπεδο της χοληστερόλης σας είναι υψηλό. Η ασφάλεια περίθαλψης που έχετε σας απαγορεύει μια τόσο επικίνδυνη για την υγεία σας επιλογή.

"Πελάτης : "Αϊ ! Τι μου προτείνετε λοιπόν;

"Τηλεφωνήτρια : "Μπορείτε να δοκιμάσετε την Πίτσα Λάιτ με γιαούρτι σόγιας. Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει πολύ.

"Πελάτης : "Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μου αρέσει αυτή η πίτσα;

"Τηλεφωνήτρια : "Συμβουλευτήκατε τις 'Νόστιμες συνταγές με σόγια' στη βιβλιοθήκη της περιοχής σας την περασμένη εβδομάδα, κύριε. Εξου και ηπρόταση μου.

"Πελάτης : "Καλά, εντάξει. Δώστε μου δυο, οικογενειακό μέγεθος. Τι οφείλω;

"Τηλεφωνήτρια : "Πραγματική ευκαιρία για σας, τη σύζυγό σας και τα τέσσερα παιδιά σας, κύριε. Οφείλετε49,99 ΕΥΡΩ.

"Πελάτης : "Να σας δώσω τον αριθμό της πιστωτικής μου κάρτας.

"Τηλεφωνήτρια : "Λυπάμαι, κύριε, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε μετρητοίς. Το υπόλοιπο της πιστωτικής σας κάρτας έχει υπερβεί το όριο .

"Πελάτης : "Θα πάω να βγάλω μετρητά από το μηχάνημα προτού έρθει ο υπάλληλός σας.

"Τηλεφωνήτρια : "Ούτε αυτό είναι δυνατόν, κύριε. Ο τραπεζικός σας λογαριασμός είναι ακάλυπτος.

"Πελάτης : "Να μη σας ενδιαφέρει. Εσείς στείλτε μου τις πίτσες. Θα έχω τα μετρητά. Πόσην ώρα θα πάρει;

"Τηλεφωνήτρια : "Έχουμε μια μικρή καθυστέρηση, κύριε. Θα είναι στο σπίτι σας σε 45 λεπτά περίπου. Εάν βιάζεστε, μπορείτε να έρθετε να τις πάρετε, αφού βγάλετε τα μετρητά, αλλά η μεταφορά πίτσας με μοτοσυκλέτα είναι τουλάχιστον ακροβασία.

"Πελάτης : "Πού στο διάολο ξέρετε ότι έχω μηχανή;

"Τηλεφωνήτρια : "Βλέπω εδώ ότι επειδή δεν καταβάλατε εμπρόθεσμα τις δόσεις, το αυτοκίνητό σας έχει κατασχεθεί. Αλλά η Χάρλεϊ έχει εξοφληθεί, οπότε απλώς συνεπέρανα ότι θα την χρησιμοποιούσατε.

"Πελάτης :" @#%/$@#$%&!

"Τηλεφωνήτρια : "Σας συμβουλεύω να παραμείνετε κόσμιος, κύριε. Έχετε ήδη καταδικαστεί τον Ιούλιο του 2006 για προσβολή οργάνου της τάξεως.

"Πελάτης : (Άφωνος)

Τηλεφωνήτρια : "Κάτι άλλο κύριε;

"Πελάτης : "Όχι τίποτα. Α ναι, μην ξεχάσετε τα δυο λίτρα δωρεάν Κόκα Κόλα μαζί με τις πίτσες, σύμφωνα με τη διαφήμισή σας.

"Τηλεφωνήτρια : "Λυπάμαι, κύριε, αλλά υπάρχει ρήτρα στη διαφήμισή μας που μας απαγορεύει να προσφέρουμε δωρεάν αναψυκτικά σε διαβητικούς."

ΥΓ. Ήρθε με e-mail από....δεν ξέρω κι εγώ από πού, και το κράτησα. Δεν είναι δικό μου

Όποια εποχή, όποια ώρα κι απ' όποιο σημείο κι αν το δω...., το Ρέθυμνο μ' αρέσει

Μέσα στην καθημερινότητά μου που είναι αυτή την περίοδο στο στυλ "τρέξε-τρέξε μικρούλη", βρίσκω την ευκαιρία να κάνω "αρπαχτές" (που λέει και μια φίλη) μέσα από το αυτοκίνητο. Αν περισσεύει κάποιο δεκάλεπτο (που σίγουρα θα λείπει από την ξεκούραση ή τον ύπνο μου) σταματώ και τραβώ και πιο "άνετες" φωτογραφίες.
Το συμπέρασμα, όσο κι αν αυτό καταντά βαρετό πια, είναι πως
"Το Ρέθυμνο μ' αρέσει όλες τις εποχές, όλες τις ώρες, σ' όποιο σημείο κι αν βρεθώ, ακόμα και με τα άσχημά του".
Έχω μαζέψει λοιπόν φωτογραφίες στα αζήτητα του σκληρού μου που είπα να τις ανεβάσω εδώ!

Mετά τη μπόρα....

Ρέθυμνο 19-11-2008 8,26 πμ, ενώ έβρεχε συγχρόνως

Μετά από 3 λεπτά ο ήλιος βγήκε ξανά!

....πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο!

"Be Brave" βραβείο καλύτερης διαφήμισης

Sometimes it takes more than medication
ή
BE BRAVE
μια διαφήμιση που πήρε βραβείο καλύτερης διαφήμισης στις Κάννες

Έκανε ανάρτηση και η Roadartist και η Γιώτα σχετικά, αλλά ήθελα να την έχω κι εγώ.

ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες. Λίγες λέξεις για το μυστήριο της ζωής που είναι ο θάνατος. Λίγες λέξεις μόνο για την απώλεια που βιώνει η Χριστίνα.

"Κουράγιο και δύναμη να ζήσεις μαζί με τα παιδιά σου, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, με κλεισμένο τον Γιώργο σας μέσα στην καρδιά σας"
Αυτό είναι απάντηση δική μου στην ερώτησή σου : "Και τώρα πώς θα ζήσω εγώ χωρίς τον Γιώργο μου;"

Kαλό ταξίδι, Γιώργο!

ΥΓ.Ένας νέος άνθρωπος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Δεν είναι προσωπική απώλεια, αλλά φίλης. Απώλεια του πατέρα των συμμαθητών των παιδιών μου.

Κάποιες μέρες δεν είναι σαν τις άλλες

Κάποιες μέρες δεν είναι σαν τις άλλες, τις συνηθισμένες. Μια τέτοια ήταν η προχθεσινή. Το ωραίο είναι όταν αυτές είναι και απρόσμενες. Είχα βέβαια, κανονίσει με την Ελευθερία να πιούμε καφέ στο καφέ της γειτονιάς μου, αλλά κατά τα άλλα, δεν υπήρχε καμία έκπληξη στον ορίζοντα. Και ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο και ήταν... Η φιλενάδα μου, η κολλητή μου από την Γ' τάξη γυμνασίου, πριν από...., άσε καλύτερα, πόσα χρόνια.
Δεν ήθελε να με ενοχλήσει, άκουσον άκουσον, αργά τη νύχτα και πήγε .... σε ξενοδοχείο. Απαράδεκτο, φιλενάδα!
Καιρό πολύ έλεγε πως θα κατέβει από την Αθήνα για δουλειά και όταν την προηγούμενη, παρόλο που με είχε ειδοποιήσει πως θα έλθει, δεν ήλθε, θεώρησα πως για άλλη μια φορά δεν πρόλαβε, και ανέβαλε το ταξίδι της. Δεν μου είπε πως είχε να παρουσίασει στο δημοτικό συμβούλιο του Ρεθύμνου τη μελέτη που εδώ και χρόνια παλεύει. Και έγινε η παρουσίαση, και εισέπραξε τα συγχαρητήρια, (εδώ δεν ισχύει το ουδείς προφήτης στον τόπο του) και η κολλητή της έλειπε. Μέσα στο άγχος και το τρέξιμο νόμιζε, λέει, πως μου το είχε πει.
-Καλά, δεν αναρωτήθηκες γιατί δεν ήμουν εκεί; τη ρώτησα μετά.
-Αναρωτήθηκα, αλλά... (είχε ξεχάσει και το κινητό της στην Αθήνα, οπότε καμία δυνατότητα επικοινωνίας).
Τέλος πάντων. Και τον καφέ μου ήπια με την Ελευθερία, και ήλθε και η φίλη μου εκεί, και αλλάξαμε καφετέρια, και λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε και δεν προφταίναμε. (Φωτογραφίες... δεν υπάρχουν. Εδώ δεν προφταίναμε τις γλώσσες μας, τη μηχανή θα σκεφτόμουνα!) Και ήλθε η ώρα του φαγητού. Να μετακινηθούμε με τα πόδια, να απολαύσουμε τη λιακάδα, έκανε την πρόταση εκείνη. Σιγά μην της έφερνα αντίρρηση! Μαζί σου και στον Άδη ήμουν εκείνη τη στιγμή.

Και ξεκινήσαμε μια βόλτα στο Ενετικό λιμάνι του Ρεθύμνου, που ήταν άδειο από τουρίστες ή ντόπιους, και που μας έβγαλε μπροστά στο μαγαζί της Μαρίας, μιας άλλης συμμαθήτριας. Το γλυκό ήρθε κι έδεσε! Καθίσαμε, βεβαίως βεβαίως, και απολαύσαμε παρέα παλιών συμμαθητριών που συναντήθηκαν με μεγάλη και ειλικρινή χαρά, τα μεζεδάκια της μαμάς της Μαρίας, την περιποίηση της Μαρίας, τα ανέκδοτα του Σταύρου, του αδελφού της Μαρίας που έπαιξε και μπαγλαμά και μπουζούκι, τα ψαράκια που τσιμπούσαν στο λιμάνι ό,τι τους πετάγαμε, τη λιακάδα, την ηρεμία του άδειου λιμανιού με τις βαρκούλες...

Όλο αυτό ήταν μόνο 4 ώρες. Σας ευχαριστώ πολύ φιλενάδες για τις όμορφες ώρες που μου χαρίσατε!

Το Ρέθυμνο γιορτάζει το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου

Η τοπική μας εορτή είναι ο εορτασμός του Ολοκαυτώματος Αρκαδίου.
Πέρασαν 142 χρόνια από τότε. Κάθε χρόνο γίνεται παρέλαση (για μένα πιο επίσημη από τις άλλες).
Όταν είμαστε παιδιά ήταν η χαρά μας αφού δεν κάναμε σχολείο. Από το Αρκάδι σάς είχα δείξει φωτογραφίες πριν από κάποιους μήνες που είχα πάει για κάποιον άλλο λόγο.

Εδώ, τώρα, θέλω να κρατήσω κάποια στιγμιότυπα από την φετεινή παρέλαση, που έγινε με θερμοκρασία που πλησίαζε τους 30 βαθμούς, όπου πήγα και παρακολούθησα παιδί, ανίψια, φίλους και γνωστούς.

Θα τα πάρω ανάποδα, με τη σειρά σπουδαιότητας για μένα.
Πρώτα τα παιδιά : Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Κρήτης

μετά τα ανίψια : 6ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου
(αδυναμίες είναι αυτές) δυο γενιές στην οικογένειά μας δεν άλλαξαν σχολείο.

Ο Όμιλος Βρακοφόρων Κρήτης

Και άλλοι σύλλογοι, σχολές χορού κλπ

ΥΓ. Δεν μπορώ να κουβαλώ μαζί μου ΚΑΙ βιντεοκάμερα, οπότε ό,τι κάνω είναι με τη φωτογραφική μηχανή

Πάντα τέτοια, φιλενάδα!

Αυτό θέλω να το έχω και να καμαρώνω για τη συνονόματη φιλενάδα μου.
Πάντα τέτοια, κορίτσι μου!

Μπλογκοπαίχνιδο περί τέχνης

Η φίλη Artanis μού πέταξε το γάντι και με κάλεσε σ' ένα μπλογκοπαίχνιδο. (Το Artanis με παραπέμπει ηχητικά στον Ντ' Αρτανιάν, ιππότες, κάλεσμα σε μονομαχίες κλπ εξ ού και η παραπάνω έκφραση).

Σχετικά με το ποίημα λοιπόν που με έχει σημαδέψει περισσότερο από τα άλλα,
είναι η ΙΘΑΚΗ του Κ. Καβάφη :

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν΄ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους

να σταματήσεις σε εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν΄αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ΄τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου να ΄χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν΄ ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν΄αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ΄έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θα ΄βγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Ιθάκη (Κ. Καβάφης)

Ιθάκη: συμβολίζει την πορεία της ζωής με όλες τις δυσκολίες της. Επίσης κάθε σκοπός στη ζωή μας είναι μια Ιθάκη. Αξία στη ζωή έχει ο δρόμος της , η πορεία της και όχι το τέρμα.

«Λαιστρυγόνες, Κύκλωπα, Ποσειδώνα»: αυτά είναι τα διάφορα εμπόδια και πάθη που συναντά κανείς στην πορεία του. Τα ξεπερνά όμως εάν έχει θέληση και κουράγιο και βαδίζει με καθαρή ψυχή, τότε κανένα εμπόδιο δε θα συναντήσει. Τα διάφορα εμπόδια άλλοτε φαίνονται με την πρώτη ματιά κι άλλοτε δρουν ύπουλα και σε παραπλανούν. Γι΄αυτό θα πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για να τα αντιμετωπίσουμε.

«λιμένας πρωτοϊδωμένους»: οι πρωτόγνωρες εμπειρίες μας που χρειάζεται θάρρος, επιμονή, αγωνιστικότητα και υπομονή για να τις προσπεράσουμε επιτυχώς. Τα μεγάλα πάθη δεν τα βρίσκει κανείς στο ταξίδι του, αλλά τα κουβαλάει μέσα του και αν τα αφήσει να γιγαντωθούν τότε κινδυνεύει .

«υψηλή σκέψις, εκλεκτή συγκίνησις»: αν μ΄αυτά τα εφόδια ξεκινά κανείς το αξίδι τότε θα νιώσει χαρές, εκπλήξεις, συγκινήσεις. Αν όμως κάποιος αρκεστεί στην ησυχία, την ευκολία και την ηδονή τότε αυτός θα χάσει.. Η έλλειψη της ευθύνης και της κατάλληλης εκλογής είναι τα πιο σοβαρά εμπόδια και όχι η διάρκεια της προσπάθειας και της αναζήτησης. Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να μη βιάζεται στο ταξίδι του, γιατί σοφοί γινόμαστε από τις εμπειρίες του και μόνο αν γίνουμε πρωτοπόροι θα μπορέσουμε να γευτούμε τις χαρές του. Η Ιθάκη δηλαδή δε μας κοροϊδεύει, αλλά αντιθέτως μας καλεί σ΄αυτό το ταξίδι και μας περιμένει.

***********************************

Στην ερώτηση ποιο είναι το αγαπημένο μου ρητό λίγα λόγια. Όταν ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό στην τρίτη τάξη αλλάξαμε σχολείο και πήγαμε σε καινούριο κτίριο. Εκεί λοιπόν στον διάδρομο υπήρχε μια προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ψηλά στον τοίχο μια καλλιγραφική επιγραφή που έλεγε

"Εις τους γονείς μου οφείλω το ζην εις τον διδάσκαλόν μου το ευ ζην"

που είχε πει ο Αλέξανδρος για τον Αριστοτέλη.

Αυτό το "ευ ζην" από τον "διδάσκαλο" κάπως είχε ηχήσει μέσα μου τότε!

*************************************

Όσο για τον πίνακα που με έχει εμπνεύσει περισσότερο: Εγώ θα το αλλάξω λίγο και θα γράψω για γλυπτό. Αυτό είναι

"Το φιλί", του Αυγούστου Ροντέν

"Παγκοσμίως διάσημη γλυπτική σύνθεση, που παριστάνει γυμνούς έναν άντρα και μια γυναίκα να φιλιούνται τρυφερά αγκαλιασμένοι. Ο Ροντέν φιλοτέχνησε το έργο το 1886, στην ωριμότητα των 46 του χρόνων, ως ένα από τα γλυπτά που προόριζε να αποτελέσει τμήμα του μνημειώδους έργου του “Η Πύλη της Κολάσεως”.
Στη σύνθεση του “Φιλιού” ο Ροντέν πέτυχε το απόλυτο: η στατικότητα του ζευγαριού να είναι γεμάτη κίνηση! Η φυσικότητα και η αρμονία του συμπλέγματος δίκαια έχουν χαρίσει στο έργο αυτό φήμη παγκόσμια, κατατάσσοντάς το ανάμεσα στα αριστουργήματα της σύγχρονης γλυπτικής".
Εγώ γι' αυτό το έργο είπα ότι πρώτη φορά είδα μάρμαρο να εκπέμπει συναίσθημα, έρωτα.



Φυσικά, υπάρχει ανοιχτή πρόσκληση σε όλους σας να παίξετε το παιχνιδάκι αυτό αν σας αρέσει. Ιδιαιτέρως καλώ την Venceremos που ξέρω πως παίζει παιχνίδια, τη Σοφία που κάνει ό,τι γουστάρει, την Ελευθερία, την πατριώτισσά μου.
Τα στοιχεία για την Ιθάκη είναι από το http://www.geocities.com

ΥΓ. Κάτι γίνεται με τον blogger και δεν μπορώ να διορθώσω καμιά γραμματοσειρά