Bραβείο έλαβες, βραβείο θα δώσεις!

Εδώ και πολύ καιρό κυκλοφορούν διάφορα βραβεία στις μπλογκογειτονιές. Έχω λάβει κι εγώ διάφορα αλλά δεν τα ανταπέδωσα, σπάζοντας έτσι την "αλυσίδα", γιατί δεν πολυπιστεύω στη χρησιμότητά τους κι αυτό γιατί και στην μπλογκόσφαιρα, όπως και στην πραγματική ζωή, υπάρχουν οι μπλογκοκοινωνικές υποχρεώσεις, οι παρέες, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, οπότε αφού μπαίνουν και όροι του στυλ "δώσε το βραβείο σε .... τόσους bloggers", στο τέλος όλοι έχουν ένα βραβείο και είναι όλοι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.
Μήπως, όμως, είναι αυτός ο σκοπός;
Δηλαδή να δώσουμε χαρά στους μπλογκοφίλους;
Νομίζω ότι αυτό είναι, οπότε αλλάζω πολιτική και ανταποδίδω πάραυτα το τελευταίο βραβείο!

Έχουμε, λοιπόν, Ένα Αγαπημένο Βlog (Οne Lovely Blog Award).

Μου το έδωσαν η Ελευθερία και ο Μικρός Αλήτης
και τους ευχαριστώ γι' αυτό.

Οι κανόνες του βραβείου αυτού, είναι:

α) Δεχτείτε αυτό το βραβείο, αναρτήστε το στο blog σας μαζί με το όνομα του ατόμου που σας βράβευσε (το link και το blog).

β) Απονείμετε το βραβείο αυτό σε άλλα 15 αξιαγάπητα blogs.

γ) Θυμηθείτε να επικοινωνήσετε με τους bloggers και ενημερώστε τους ότι τους επιλέξατε γι’ αυτό το βραβείο.

Αφού στόχος είναι να δώσουμε χαρά στους φίλους μας, θα εξαιρέσω αυτούς που το έχουν πάρει ήδη (την πήραν τη χαρά τους) και τα ομαδικά blogs.

και η απονομή αρχίζει:
(Απαραίτητη διευκρίνηση: η σειρά απονομής είναι άσχετη με το μέγεθος των συναισθημάτων)

Κατερίνα Δε.Στα ΄Πα οι πρώτες αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ
Foteinisou είναι νεούλι στην μπλογκόσφαιρα, νησιώτισσα και συνονόματη
Κatrine είναι σκέτη dollitsa
Άννα (Άμπρα Κατάμπρα) είναι αξιαγάπητη δασκάλα.
6ο Λύκειο Καλλιθέας έχω αδυναμία στα Λύκεια
Δέσποινα Capo d’ Istria με ταξιδεύει όμορφα σε μέρη που δεν έχω πάει
Νίκος-ΑΑΤΟΝ είναι πρόθυμος να βοηθήσει όλους και τρέφω ιδιαίτερα συναισθήματα γι' αυτόν
Ιkor είναι μηχανικός από το Ρέθυμνο
Άσπα και Vassilis είναι μια αξιαγάπητη οικογένεια (πιάνεται για δύο blog, ή για ένα οικογενειακό? Θέλουν διευκρίνιση οι όροι)
Θαλασσινή ματιά μ’ αρέσει το όνομα
Mερόπη μ' αρέσει όπως τα γράφει
Ιουστίνη αγαπημένη συγγραφέας
Άστρια έχω αδυναμία στ' άστρα και το φεγγάρι
Αrtanis στην μακρινή ΝΖ έχει ανάγκη από αγάπη και στοργή
Ria skepseis την παρακολουθώ γιατί μ' αρέσει
Anna-Silia δεν με ξέρει, αλλά την διαβάζω πάντα
Γλαρένια είναι πάντα κοντά μας με γλαρένιες αγκαλιές
Roadartist έχουμε άψογη ενημέρωση περί τα καλλιτεχνικά


ΥΓ. Μη μετράτε! Ήδη έχω υπερβεί τον όρο, αλλά έχω κόψει αρκετούς από τον κατάλογο. Δεν μπορώ να περικόψω άλλους. Και επαναλαμβάνω δεν περιλαμβάνονται οι αγαπημένοι φίλοι που έχουν πάρει ήδη το βραβείο αυτό.

Ποιότητα ενημέρωσης

Προβληματίστηκα αρκετά για το αν θα κάνω τέτοια ανάρτηση.
Δεν μπορώ να το χωνέψω, όμως, βρε παιδιά!
Αναφέρομαι στο γεγονός της δημοσιοποίησης του "ερχομού στην Αθήνα για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν" στις κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ΕΘΝΟΣ, ΒΗΜΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
Πολύ νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου ξέραμε πως δεν θα έλθει και υπήρχαν και ρεπορτάζ σχετικά στις βραδυνές ειδήσεις. Μόνο το ΒΗΜΑ βγήκε και ζήτησε συγγνώμη από τους αναγνώστες του την επόμενη μέρα.

Μα... ένα κανάλι να μην πει τίποτα;

Μήπως κάνουν κι αυτοί τα ίδια;

Κατασκευάζουν ειδήσεις και δημιουργούν κλίμα κατά τις επιθυμίες των αφεντικών τους;

Ποια ποιότητα ενημέρωσης έχουμε;

Μόνο τα blogs ανέφεραν το θέμα!

ΥΓ. Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Τις απαντήσεις νομίζω πως τις ξέρουμε όλοι!

Χρήσιμο tip για τον υπολογιστή : Ctrl+ρόδα ποντικιού

Πάρα πολλές φορές παραπονιέμαι για το μέγεθος των γραμμάτων στα διάφορα blogs. Αν έχεις πρόβλημα με τα μάτια σου είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να μείνεις ή να φύγεις μακρυά από ένα blog. Kαι είναι τόσο απλό!
Το έμαθα μόλις τώρα από ένα blog που προσφέρει στους αναγνώστες του ένα σωρό χρήσιμα πράγματα.
Είναι το Tips για : PC, Windows XP, Internet, Ubuntu και Προγράμματα
και γράφει πως αν πατήσεις το CTRL, κινώντας τη ρόδα του ποντικιού σου αυξομειώνονται τα γράμματα. Το έκανα και δουλεύει. Το βρήκα πολύ χρήσιμο.
Ευχαριστώ, και από εδώ, τα παιδιά που επιμελούνται αυτό το blog!

O χορός των πεταλούδων

Είναι αδύνατον να σας μεταφέρω αυτό που έζησα το μεσημέρι της Κυριακής.
Η μέρα δεν ήταν για μπάνιο, τελικά. Πήγα το πρωί και γύρισα απλώς βρεγμένη. Είχε κύμα σχετικά λίγο, αλλά τα ρεύματα με τρομάζουν. Είναι η αιτία και έχουν χαθεί πολλοί άνθρωποι. Τέλος πάντων, το πρόγραμμα για σήμερα έλεγε φαγητό έξω οικογενειακώς, οπότε αργά το μεσημέρι πήγαμε ψηλά, στα Καστελάκια.
Μ' αρέσει εκεί γιατί η θέα του είναι απίθανη. Εκεί, λοιπόν, βρέθηκα σ' ενα απίστευτο θέαμα. Μου ήρθε αμέσως στο νου ο χορός των πεταλούδων (εξ ου και ο τίτλος της ανάρτησης).
Μέσα σ' αυτό το...πανδαιμόνιο χρωμάτων δεκάδες πεταλούδες πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι. Ναι, μέσα εδώ υπάρχουν πεταλούδες!
Δεν προλάβαινα να τραβώ φωτογραφίες.
Και κυριολεκτώ στο δεν προλάβαινα. Τραβούσα μακρινές...χανόταν οι πεταλούδες μέσα, έκανα ζουμ... έχανα τις πεταλούδες όπως πετούσαν. Απελπισία!

Γυρίζω τη μηχανή στη βιντεοσκόπηση...τι να προλάβω... Κακή ποιότητα βίντεο.
Δεν μπορώ με τίποτα να σας μεταδώσω ό,τι είδα
για να ζήσετε κι εσείς μαζί μου τη στιγμή αυτή!

Κάποια στιγμή μού "έκανε τη χάρη" μια και στάθηκε ακίνητη για λίγα δευτερόλεπτα!

Υπάρχουν κι άλλες φωτογραφίες εδώ

Μια βραδυά με πολλή μουσική

Κάποια πράγματα συμβαίνουν από το τίποτα. Ξαφνικά. Χωρίς πρόγραμμα.
Η χθεσινή βραδυά εξελίχθηκε σε ύμνο στην καλή παρέα. Φαγητό, κουβεντούλα και πολλή μουσική.
Πολυπολιτισμική η βραδυά μας, ή πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω το ότι ακούσαμε μουσική από τον τόπο καταγωγής όλων των μελών της παρέας;
Ακούσαμε αράβικα αφού είχαμε Παλαιστίνιο οικοδεσπότη,
κρητικά για μένα και τον τόπο κατοικίας μας,
ποντιακά, κλαρίνο σε όλες τους τις παραλλαγές, και διάφορα άλλα, κατά το δοκούν, του εκάστοτε dj.
Έτσι έμειναν όλοι ευχαριστημένοι!

Σε τρία κομμάτια συμφώνησαν όλοι, ανεξαρτήτου καταγωγής.

1) Ένα ήλιος Θεός-Βασίλης Σκουλάς


2) Του φεγγαριού -Παντελής Θαλασσινός


3) Δημοτικά και άλλα παλιά τραγούδια από τη Έφη Θώδη

Όταν έχω εσένα από τον Βιοπαλαιστή στη στέγη

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ & ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά,
να ανοίγω μες στις θάλασσες πανιά,
να πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω...

Όταν έχω εσένα μπορώ να μη βυθίζομαι αργά
τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά
και πιάνω το μαχαίρι το σκοτάδι να χαράξω...

Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο...
Αίμα μου και σχήμα, λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο!
Όταν έχω εσένα, κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο...
Δεν φοβού κανένα.
Εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο...

Εσύ κι εγώ...

Όταν έχω εσένα μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά,
μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά,
να πιάσω με τα χέρια μου τους δράκους να σκοτώσω...

Όταν έχω εσένα αντέχω πάω δίπλα στον γκρεμό!
Το ξέρω έχω ένα χέρι να πιαστώ,
κοντά μου έναν άνθρωπο τα χρόνια μου να ενώσω...

Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο...
Αίμα μου και σχήμα, λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο!
Όταν έχω εσένα, κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο...
Δεν φοβού κανένα.
Εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο...

Εσύ κι εγώ...

Όταν έχω εσένα...

Ευρωεκλογές 2009

Τι λένε τα κόμματα για το περιβάλλον

εδώ σύντομα

H αφισσούλα ΔΕΝ είναι δική μου. Ζητώ συγγνώμη απ' τον δημιουργό της, αλλά δεν θυμάμαι από πού την "ψάρεψα" στο διαδίκτυο. Αν κάποιος ξέρει τίνος είναι, ας το πει, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι!
update: η αφίσσα από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΟ
και το σύνθημα από το Κόκκινο μπαλόνι

Update: 08/06/2009
Αποτελέσματα εδώ

Bauhinia variegata για τον μικρό μου

το γιο, που κλείνει σήμερα τα 16!

Συνήθως όταν έχω αγωνία για κάτι, καταπιάνομαι με κάτι άσχετο για να ξεχαστώ.
Όλες αυτές τις μέρες, λοιπόν, των Πανελλαδικών εξετάσεων του γιου μου, που η αγωνία μου έπρεπε να κρύβεται επιμελώς και να παρουσιάζεται μια αισιόδοξη και χαρούμενη μαμά στο σπίτι, εγώ βρήκα την "Bauhinia variegata" για να αχοληθώ.
Η ιστορία από την αρχή.

Εδώ και πολύ καιρό έβλεπα ένα δέντρο στην αυλή του Γενικού Νοσοκομείου Ρεθύμνου

Ερώτηση δική μου προς φίλους και γνωστούς : Έχεις δει το δέντρο που είναι στην αυλή του νοσοκομείου, δεξιά όπως μπαίνεις;
Και όλοι, ναι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έδιναν την ίδια αρνητική απάντηση.
Μα είναι δυνατόν, βρε παιδιά, είναι τεράστιο και πανέμορφο, περνάτε κάθε μέρα από κει και δεν το παρατηρήσατε; (Με αφορμή αυτό, διαπίστωσα για άλλη μια φορά, ότι δεν βλέπουμε γύρω μας. Κοιτάζουμε και δεν βλέπουμε)
Ρώτησα πολλούς, αλλά τη σωστή απάντηση την έδωσε πάλι ο Γιώργος που με βοήθησε και για τα κρινάκια της άμμου

Τι εστί, λοιπόν, Bauhinia variegata; Μετά από πολύ κόπο και ψάξιμο τη βρήκα και εδώ

και συγγνώμη που είναι ξενόγλωσσο, αλλά σε ελληνικά δεν βρήκα τίποτα.

Δεν χορταίνω να το φωτογραφίζω γιατί ήδη τα λουλούδια του έχουν πέσει και κάνει καρπούς(?) και προσπαθώ να περνώ απέξω για να κλέβω ματιές μέχρι να τελειώσει η ανθοφορία του.

Όσο για φωτογραφίες....κλασσικά εδώ

Ξυλάγγουρα και αγκινάρες με τ' αγκάθια

Στην Κρήτη υπάρχουν κάποια φυτά που δεν υπάρχουν στην υπόλοιπη Ελλάδα (αυτή την εντύπωση έχω, τουλάχιστον, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος).
Ένα απ' αυτά είναι το ξυλάγγουρο. Όσο κι αν έψαξα στο Google δεν βρήκα ούτε μία φωτογραφία. Φωτογράφησα εγώ, λοιπόν, τις σημερινές αγορές μου από το μανάβη.

Το ξυλάγγουρο, κοινώς ατζούρι ή κλωσάκι, είναι λαχανικό θερμής εποχής. Παρόλο που ο καρπός και το κοινό όνομα θυμίζουν αγγούρι, βοτανικά ανήκει στο πεπόνι. Καταναλώνουμε τον άγουρο καρπό του συνήθως τον Αύγουστο, σαν σαλάτα αντί του αγγουριού που είναι ούτως ή άλλως εκτός εποχής. Ευδοκιμεί σε πολλά νησιά του Αιγαίου και είναι πολύ διαδεδομένος καρπός στην Κρήτη. Καλλιεργείται συνήθως υπαίθρια αν και σε μερικές περιοχές υπάρχουν και θερμοκηπιακές καλλιέργειες. Ενώ υπάρχουν πολλοί παραδοσιακοί πληθυσμοί στα διάφορα νησιά του Αιγαίου δεν υπάρχει πιστοποιημένος σπόρος στο εμπόριο. Ο πολλαπλασιασμός και η διάσωση των πληθυσμών αυτών είναι ευθύνη των παραγωγών. Ο κάθε παραγωγός μαζεύει κάποια ποσότητα σπόρου, από καρπούς φυτών που ο ίδιος άφησε να σποροποιήσουν για να τα σπείρει την επόμενη χρονιά.

Στη Βικιπαίδεια γράφει : Στην Κρήτη μια ποικιλία αγγουριού, που σπάνια βρίσκεται στις αγορές, ονομάζεται ξυλάγγουρο. Έχει σχήμα μικρού πεπονιού, ελαφριού πράσινου χρώματος, εξωτερικά καλυμμένου με ελαφρύ χνούδι. Η σάρκα του είναι πιο σκληρή από του κοινού αγγουριού και είναι εξαιρετικά εύγευστη. Είναι το μόνο φαγητό που δεν μπορούν να φάνε οι κατσαρίδες.
Ομολογώ πως αυτό το τελευταίο δεν το ήξερα!

Και εδώ κομμένο, ακαθάριστο (με το εξωτερικό φλούδι εννοώ), με λίγο αλάτι,
έτοιμο προς βρώσιν, σκέτο ή με συνοδεία ρακής!

Αν δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.
Οποιαδήποτε αναφορά του στυλ "αυτός είναι σαν ξυλάγγουρο" δεν έχει καμία σχέση με τη γευστική απόλαυση που προσφέρει αυτό το "φρούτο"!

Κι ερχόμαστε στις αγκινάρες με τ' αγκάθια!

Εδώ δεν δυσκολεύτηκα να βρω υλικό. Υπάρχει άφθονο στο internet, αλλά αναφέρεται στην ήμερη αγκινάρα, αυτήν χωρίς αγκάθια. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιο site ήταν το καλύτερο για να το δώσω. Κάποιος που ενδιαφέρεται θα βρει σίγουρα την άκρη!

Γευστικά δεν έχουν καμία σχέση αλλά δεν είναι και εύκολο να καθαρίσεις αγκινάρες!!!

Αυτή η φωτογραφία είναι από τα Λειβάδια Άνδρου
(δεν πήρα τους δρόμους να ψάχνω αγκιναρόκηπους να τους φωτογραφήσω)

Αυτή την εποχή βρίσκεις αγκινάρες σε όλα τα μανάβικα

Τις καθάρισα από τα εξωτερικά φύλλα

και από τα υπολείματα των φύλλων

και γρήγορα, πριν μαυρίσουν, τις άλειψα με λεμόνι.
Τώρα είναι έτοιμες για κόψιμο.
Αν μεν τις θέλεις για μαγείρεμα (με κατσικάκι είναι...θεός), κόβονται σε δύο κομμάτια οι μικρές, ή σε τέσσερα οι μεγαλύτερες. Μια μπουκιά, δήλαδή το καθένα.
Αν τις θέλεις για σαλάτα, φρέσκιες, τις κόβεις σε πολύ μικρότερα κομματάκια,
αλλειμένες με μπόλικο λεμόνι και αρκετό αλάτι.
Δεν υπάρχει καλύτερος μεζές για ρακή!

Για όσους έχουν υπομονή να καθαρίσουν μεγάλες ποσότητες, γίνονται πεντανόστιμες τουρσί, μαγειρεύονται με κρέας ή χωρίς κρέας, και γίνονται ακόμα και ομελέτα!

Για να θυμηθούμε τον Κώστα Ηλιάκη

Η Φωτεινή από την Κάρπαθο γράφει για τα Ηλιάκεια 2009

Εγώ απλώς θέλω να ξανακούσω
τον 'Ηλιο Θεό από τον Βασίλη Σκουλά

ΓΕΛΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ...ΧΑΘΗΚΑΜΕ!!!

Μια πρωτότυπη εκδήλωση στο Ρέθυμνο

Παρασκευή, 22 Μαΐου 2009

Γιατί έχουμε ξεχάσει να γελάμε στην καθημερινή μας ζωή; Πώς το άγχος, το «τρέξιμο» και οι υποχρεώσεις, μας μετέτρεψαν σε στρατιωτάκια «κινούμενα» κι αγέλαστα;
Η λύση είναι εδώ. Tο γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο!

Η ιδέα ξεκίνησε από την Ινδία κι έχει διαδοθεί σε ολόκληρο τον κόσμο με 300.000 μέλη.

Τα οφέλη του Γέλιου:

● Το γέλιο σαν αεροβική άσκηση είναι μια διασκεδαστική και απλή μορφή άσκησης, που σε κάνει να νιώθεις καλά. Μια καλή προπόνηση χωρίς κόπο και ιδρώτα. Ενδείκνυται για άτομα που κάνουν καθιστική ζωή, ή είναι καθηλωμένοι στο κρεβάτι, σε αναπηρικό καροτσάκι, καθώς και για ηλικιωμένους. Με 20’ λεπτά γέλιου, γεμίζουμε ενέργεια για όλη τη μέρα.

● Το γέλιο ενεργοποιεί πάνω από τους μισούς μας μυς και γυμνάζει στομάχι, κοιλιακούς, μέση και μυς της λεκάνης.

● Παρέχει εσωτερικό μασάζ της πεπτικής οδού και των εσωτερικών οργάνων, όπως το συκώτι, η σπλήνα, το πάγκρεας, τα νεφρά και τα επινεφρίδια.

● Τονώνει την κυκλοφορία του λεμφικού συστήματος, προϋπόθεση για ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα.

Νοητικά, συνθηματικά, πνευματικά οφέλη

― Το γέλιο κάνει ευκολότερη την αντιμετώπιση της ζωής και των προκλήσεών της.

―Μας τοποθετεί στην παρούσα στιγμή, και βοηθάει να ζούμε το «τώρα».

―Το γέλιο εξουδετερώνει επώδυνα συναισθήματα όπως: φόβο, θυμό, ανία, απελευθερώνοντάς τα.

Δημιουργώντας θετική ενέργεια

Όταν οι άνθρωποι γελούν μαζί σε μια ομάδα, αναπτύσσεται θετική ενέργεια σε όλη την ομάδα, η οποία πηγάζει από θετικές σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, εξουδετερώνοντας κυριολεκτικά αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις.

Καλλιέργεια αυτοπεποίθησης

― Το γέλιο μετουσιώνει τη συστολή μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε πιο ασφαλείς και με περισσότερη αυτοπεποίθηση.

― Όταν κάνουμε κάποιον να γελάσει, εκείνος με τη σειρά του ανταποκρίνεται.

Βελτίωση επικοινωνίας

Είναι δύσκολο να παραμένεις σε σύγκρουση με κάποιον ενώ γελάς.

Το γέλιο μας επιτρέπει να είμαστε πιο ανοιχτοί ο ένας με τον άλλο.

Περισσότερες πληροφορίες στο www.laughter-yoga.gr

Όλα αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα δοκιμάσουμε την Παρασκευή 22 Μαΐου στα ΚΑΠΗ Ρεθύμνου, καθώς και Σάββατο 23 και Κυριακή 24 Μαΐου στον Δημοτικό Κήπο στις 11:00 π.μ. Κάτω από τα δέντρα η Ελένη & Βασιλική Σκρέκου, Πιστοποιημένες Δασκάλες Σχολής Γέλιου θα μας δείξουν πώς μπορούμε να ξαναβρούμε το «χαμένο» μας χαμόγελο με διάφορες πολύ απλές τεχνικές και αναπνοές. Απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες και η συμμετοχή είναι ελεύθερη.

«Χαμόγελο στο Ι.Χ.»

Αμέσως μετά, τα χαρούμενα Ποδήλατα θα ξεχυθούν στους Ποδηλατόδρομους και στην Παλιά Πόλη, «μεταδίδοντας» το χαμόγελο σε πεζούς και σε οδηγούς.

Η παρουσία του Κλαμπ Γέλιου στις εκδηλώσεις στο Ρέθυμνο είναι αφιλοκερδής. Η οργάνωση και το κόστος των εκδηλώσεων είναι προσφορά των «φίλων του Ποδηλάτου» Ρέθυμνο.

Αναμετάδοση από τα Ρεθεμνιώτικα Νέα

Updated

Aσκήσεις γέλιου

Πρώτη μέρα Πανελλαδικών εξετάσεων

Σηκώθηκα στις 6,30 πμ. Φως πολύ έμπαινε απ' έξω. Βγήκα στο μπαλκόνι.
Ανατολικά ο ήλιος είχε ήδη σηκωθεί ψηλά.

Δυτικά, αυτό το χρώμα τού ορίζοντα με ηρέμησε.

Θα τους σκίσουμε; Θα του σκίσουμε!!!

Ελπίζω και εύχομαι

Μια μέρα μετά τη γιορτή της μητέρας

Eχθές, Κυριακή, ήταν η παγκόσμια γιορτή της μητέρας. Είμαι κόρη, οπότε όφειλα Χρόνια Πολλά στη μαμά μου, αλλά και μάνα, οπότε περίμενα από τα παιδιά μου ευχές.
Αυτό, για να κάνω μια αναφορά στη χθεσινή γιορτή, που αμφιβάλω αν υπάρχουν blogs, έστω ένα 5%, που δεν έκαναν σχετική ανάρτηση.
Όλες αυτές τις παγκόσμιες ημέρες εγώ δεν τις πολυπιστεύω.
Κάτι σε υπερκαταναλωτισμό μου φέρνουν. Τέλος πάντων. Άλλο θέμα.

Με την αναμονή των πανελληνίων εξετάσεων είμαστε κάπως περίεργα στο σπίτι μας. Δεν παύει όμως να είναι Κυριακή, που σημαίνει μια πιο χαλαρή μέρα για μένα, αφού δεν πάω στη δουλειά. Δεν είμαι από τις γυναίκες που μόλις βρουν λίγο ελεύθερο χρόνο πέφτουν με τα μούτρα στην εξόντωση κάθε είδους μικροοργανισμού ή ακάρεως που κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι, άρα η χθεσινή μέρα ήταν μια πάρα πολύ ωραία μέρα για να την χαραμίσω κλεισμένη μέσα.
Κάποιοι τολμηροί, μαζί και ο μικρός μου γιος, άρχισαν κιόλας τα μπάνια, αλλά εμένα αν δεν μπει Ιούλιος..., το κυματάκι δεν με βρέχει!

Πήρα λοιπόν τον ανατολικό δρόμο να πάω σ' ένα κοντινό χωριό να βρω μια φίλη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα τη διαδρομή, αλλά με τέτοιο καιρό και με μηδενική κίνηση, την απόλαυσα κυριολεκτικά. Χάζευα δεξιά και αριστερά το ανοιξιάτικο Ρέθυμνο, με το ραδιόφωνο στο Δεύτερο πάντα. Κάποια στιγμή πέρασα από έναν τριανταφυλλόκηπο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ήταν, είχα φύγει μακριά, αλλά στην επιστροφή...σταμάτησα.
Η είσοδος ενός εργοστασίου ήταν που φτιάχνει ζωοτροφές. Οι εγκαταστάσεις κλειστές λόγω Κυριακής κι εγώ βρήκα χώρο και χρόνο και πήρα τη φωτογραφική μηχανή. Πραγματικά δεν ήξερα τι να πρωτοφωτογραφήσω.
Άμα είναι μερακλής ο άνθρωπος... είναι παντού και πάντα!

Φωτογραφίες εδώ!

Ε, λόγω της ημέρας, αφιερώνω αυτά τα τριαντάφυλλα στη μητέρα μου.

Πρόσφατα διάβασα και το παρακάτω ποίημα, που δεν το ήξερα, και το κράτησα εδώ.

ΔΑΚΡΥΑ -Ν.Λαπαθιώτης

Δεν είναι τίποτα στο σπίτι, Μάνα μου
να μη Σε φέρνει ολάκερη στη σκέψη,
- και μήτε τίποτα στη ζωή μου, Μάνα μου
που να μη τόχεις κάπως σημαδέψει.

Κι ούτε που κάνω βήμα, τώρα, Μάνα μου,
χωρίς οι λογισμοί Σου να με ζώσουν
καθώς αγγίζω ή αντικρύζω, Μάνα μου
το καθετί που μεταχειριζόσουν.

Κι όχι το καθετί, μονάχα, Μάνα μου,
δικό Σου, είναι μονάκριβο για μένα,
μα ως και τα μέρη, που περνούσες,
Μάνα μου, κι εκείνα τα θαρρώ σαν αγιασμένο.

Κι όχι τα μέρη εκείνα, μόνο Μάνα μου,
κάτι, για μένα, έχουν του παραδείσου,
- μα ως και τον ίδιο τον εαυτό μου, Μάνα μου,
τον αγαπώ, γιατί ήτανε παιδί Σου...

Πάει κι αυτός!

Άλλος ένας μεγάλος Έλληνας έφυγε!
Από την πρώτη στιγμή που είδα αυτή τη διαφήμιση ήθελα να την κρατήσω.
Δυστυχώς η αφορμή δεν είναι ευχάριστη.
Καλό ταξίδι, Καραγκιόζη!

Σαν σήμερα

Συνήθως στο "Σαν σήμερα" αναφερόμαστε σε μεγάλα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας ή τέλος πάντων σημαντικές επετείους.
Δεν συμβουλεύτηκα τη Google για να γράψω, γιατί έχω δικά μου μεγάλα γεγονότα.
Θυμήθηκα, λοιπόν, πως πέρυσι "σαν σήμερα" ήμουνα στη διαδρομή από το Σινά στο Κάιρο.
Πόσο έχω επιθυμήσει ένα ταξιδάκι έστω και 3 ημερών!
Με την πίεση και το άγχος και την κούραση των πανελληνίων εξετάσεων στο σπίτι μου περιμένω πώς και πώς να περάσει ο Μάιος να ηρεμήσουμε.

Το άλλο έγινε πριν 20 χρόνια. Τέτοια ώρα είχα ήδη υπογράψει στο δημαρχείο Ιτάμου
και από τότε είμαι διαρκώς και αδιαλείπτως παντρεμένη.

Χρειάζομαι και άλλα μεγάλα γεγονότα;

Για όποιο θέλει όμως υπάρχει και το site τού Σαν σήμερα που γράφει περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα για σας.

Έτος Ρίτσου - Επιτάφιος

Η Αγγελική Κώττη-Εαρινή Συμφωνία μας παροτρύνει να ασχοληθούμε με τον Ρίτσο αφού η επίσημη πολιτεία ..."αργεί". Έτσι κι αλλιώς, μια που πλησιάζει ο Μάιος, είχα σκοπό να ασχοληθώ λίγο μ' αυτό, γιατί Γιάννης Ρίτσος για μένα σημαίνει "Επιτάφιος".
Πρώτα και πάνω απ' όλα του τα έργα! Γιατί; Ήταν αυτό που πρωτοδιάβασα μαθήτρια του γυμνασίου πριν πολλά χρόνια και δεν έχει πάψει να με κάνει ν' ανατριχιάζω κάθε φορά που διαβάζω τους στίχους του.
Δεν θα γράψω στοιχεία για τη ζωή και το έργο του. Άλλωστε η Αγγελική έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον Ρίτσο και το περιοδικό Ως3 έχει κάνει ένα ωραίο αφιέρωμα.
Μόνο αποσπάσματα από τον Επιτάφιο.

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιτάφιος (ἀποσπάσματα)

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ- γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):

I

Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,

πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;

Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,

τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;

Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;

Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.

Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.

Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.

II

Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,
ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,

Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη
χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;

Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.

Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.

Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,
τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.

Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,
ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;

Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,
πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.

Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω
κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.

III

Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα
τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα,

Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο,
καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο,

Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη
πρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ,

Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζαν
λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν,

Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας
ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας,

Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια
ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,

Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα,
σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα,

Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο,
πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω;

ΙV

Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει;

Πουρνὸ - πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης
πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης.

Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ - πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι
καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι.

Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνι
κι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι.

Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα,
σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα

Μιὰ - μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ
κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη.

Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω
τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.

Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα
κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.

V

Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα,
καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα.

Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη
θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη.

Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα,
θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα.

Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξει
κι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει.

Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου
κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.

Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν
καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν

Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια,
παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια.

Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι
νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει.

...

ΙΧ

Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα,
βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα.

Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου
θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου.

Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση,
κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.

Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι
κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει:

Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι,
κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι.

Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα
καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα.

Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη,
καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη.

Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω,
τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο;

Background

Kι εκεί που δεν το περίμενα, έρχεται το Δεσποινάριον και παρουσιάζει το νέο της γραφείο όπου το μπακγκράουντ του υπολογιστή της είναι ένα κολλάζ από το ρεθεμνιώτικο καρναβάλι.
Πολύ μεγάλη και ωραία έκπληξη για μένα. Πού να ξέρει ότι εγώ έχω "κλέψει" δική της φωτογραφία με θάλασσα και τη βλέπω κάθε μέρα στην οθόνη μου;!
Θα μου πεις, στο Ρέθυμνο μένεις, δεν έχεις μια δική σου φωτογραφία να βάλεις;
Κι όμως! Τέτοιο χρώμα θάλασσα δεν έχω.
Ασημένια! Δεν είναι υπέροχη;
Σ΄ευχαριστώ, Δεσποινάκι, για τη φωτογραφία σου!

Μ' ένα μπουκέτο

κίτρινες μαργαρίτες έρχομαι (καθυστερημένα και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό) να ευχαριστήσω όλους εσάς τους φίλους που περάσατε από το σπιτικό μου και αφήσατε με πολλή αγάπη τις ευχές σας τις άγιες αυτές μέρες.
Ειλικρινά, εύχομαι σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά, από τα βάθη της καρδιάς μου, υγεία και αγάπη στη ζωή σας και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να ανταλλάξουμε ξανά ευχές στην μπλογκογειτονιά μας!

Πάσχα...το κλασσικόν!

Το Πάσχα πέρασε. Και του χρόνου με υγεία, λοιπόν!

Δεν θα φέρω φαγητά για να δείτε, άλλωστε όλοι έχουν δει κι έχουν φάει αρκετά,
αλλά θα φέρω εξοχή. Άνοιξη στην εξοχή!

το κλασσικό πια σουβλιστό αρνί που επιμελήθηκε ο αδελφός μου