Συμβαίνει τώρα!

Ρέθυμνο 30 Οκτωβρίου 17.35 μμ, θερμοκρασία 23 βαθμοί

Φορτέτζα, στο βάθος τ' Ακρωτήρι των Χανίων

Λευκά Όρη που δεν έγιναν ακόμα λευκά.

Λευκά Όρη

7 αλήθειες για μένα

Πέρασαν πολλές μέρες από τότε που η Αrtanis και η Ελευθερία με κάλεσαν να παίξω σ' ένα μπλογκοπαίχνιδο. Διαρκώς στο τρέξιμο, είχα πει πως θα το καθυστερήσω και να τώρα που ήρθε η ώρα του.
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί:
Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag
Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες
Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και link ς προς το blog τους
Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Αλήθεια πρώτη: Είμαι πολυλογού. Μην με βλέπετε εδώ που γράφω λίγα λόγια, στην πραγματικότητα δεν με προλαβαίνουν. Πολυβόλο ένα πράγμα. Ειδικά αν βρίσκομαι με άτομο ενδιαφέρον και επίσης πολυλογούδικο, δεν προφταίνει άλλος να σταυρώσει κουβέντα.

Αλήθεια δεύτερη: Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο στην ηλικία μου, κοκκινίζω ακόμα σαν άβγαλτο μαθητούδι όταν με επαινούν ή βρίσκομαι στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Κάτι σαν ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί, να μη με βλέπουν.

Αλήθεια τρίτη: Δίνομαι και παθιάζομαι εύκολα με τα πράγματα που μου αρέσουν. "Ερωτεύομαι" τα χόμπι, τις δραστηριότητες κλπ. Όσο για τους ανθρώπους...πολύ εύκολα γίνομαι χαλί να με πατήσουν. Δεν κρατάω "πισινή", που λέει ο λαός μας, και ως εκ τούτου έχω βρεθεί πολλές φορές προδομένη, πληγωμένη και κλαμμένη. Το ίδιο εύκολα όμως ξεχνάω τα άσχημα, τα αφήνω πίσω και προχωρώ μπροστά κρατώντας μόνο όμορφα πράγματα στην καρδιά μου.

Αλήθεια τέταρτη: Έχω μέσα στη φύση μου το ψάξιμο, την ερώτηση, την έρευνα, το σκάλισμα γενικότερα. Σπούδασα Τοπογράφος μηχανικός, στην πορεία ασχολήθηκα με τα λογιστικά (και χρηματιστηριακά), <δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για τις επιλογές μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία, προσωπική ή επαγγελματική>, και τώρα τελευταία κατάληξα ότι αν δεν ήμουν αυτό που είμαι, θα μπορούσα να έχω γίνει δημοσιογράφος τύπου Μάγια Τσόκλη ή Σωτήρης Δανέζης.

Αλήθεια πέμπτη: Η φωνή μου είναι δυνατή, διαπεραστική, κληρονομημένη από το σόι του πατέρα μου. Όταν υποστηρίζω, λοιπόν, κάποια άποψη ένθερμα, ανεβάζω τους τόνους λίγο ψηλότερα και δίνω την εντύπωση ότι μαλώνω. Με ακούει βεβαίως όλη η πολυκατοικία, παρόλο που έχουμε, λέει, καλή ηχομόνωση. Υποστηρίζω δε και τις απόψεις μου τόσο έντονα και επίμονα (αφού θεωρώ ότι είναι σωστές), μέχρι να ομολογήσει ο "συνομιλητής" μου ότι δεν τα βγάζει πέρα μαζί μου.

Αλήθεια έκτη: Δεν μπορώ να ζήσω σε μέρος που δεν έχει θάλασσα ή νερό γενικότερα. Θέλω να την βλέπω. Να έχω ανοιχτό ορίζοντα μπροστά μου. Όμως...δεν ξέρω κολύμπι. Μην γελάτε! Είμαι από το Ρέθυμνο αλλά κολύμπι δεν έμαθα ποτέ. Απλώς επιπλέω και μάλιστα στα αβαθή. Μόλις αντιληφθώ ότι δεν πατώνω, πανικοβάλομαι και βρίσκομαι στον πάτο.

Αλήθεια έβδομη: Εκεί που χάνω εντελώς τον εαυτό μου είναι όταν αισθανθώ αδικημένη. Τότε με πιάνει το παράπονο, με βγάζει στο κλάμα (πράγμα που απεχθάνονται οι άντρες ειδικά) και χάνω κάθε έλεγχο. Χάνω το δίκιο μου και δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ούτε στα αυτονόητα.

Αυτό ήταν, το τέλειωσα!
Θα μπορούσα να γράψω και άλλες επτά ή δεκατέσσερις, αλλά μια άλλη φορά.
Τώρα θα κάνω "γλεντζιά". (Έτσι λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά την "κλεψιά" στο παιχνίδι)
Δεν θα καλέσω κανέναν "προσωπικά" να παίξει, όχι γιατί θέλω να σταματήσω το παιχνίδι , αλλά γιατί δεν θέλω να δημιουργήσω σε κανέναν "υποχρέωση" να ανταποκριθεί στην πρόσκλησή μου. Συμμετοχές οικειοθελείς θέλω, αν είναι δυνατόν, όπως,
Καλή της ώρα της Σοφίας, που της άρεσε και έπαιξε χωρίς να την καλέσει κανένας.

Τα λουλούδια χάρισμά σας (από τους δρόμους της πόλης μου)

Τα παιδιά φεύγουν

από το σπίτι όταν μεγαλώσουν. Γενικός κανόνας της ζωής.
Μέχρι τώρα δεν μ' άγγιζε αυτό. Τα είχα δίπλα μου, γερά κι ευτυχισμένα.
Τώρα τελευταία αρχίζω να αισθάνομαι ότι το φευγιό τους είναι πολύ κοντά.
Ο μεγάλος ετοιμάζεται για Πανεπιστήμιο κι ο μικρός είναι στην Α' Λυκείου.
Θέλω λοιπόν διαρκώς να τ' αγκαλιάζω για να κρατήσω περισσότερο τη ζεστασιά τους στην καρδιά μου και να τα βγάζω φωτογραφίες, βίντεο κλπ. Βρίσκονται όμως σε μια ηλικία ή φάση
να την πω, που αρνούνται την αποθανάτιση των στιγμών αυτών.
Διαμαρτύρομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.
Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου συμμετείχε ο μικρός μου. Με τη φωτογραφική μου μηχανή τράβηξα την παρέλαση του Πειραματικού Λυκείου Πανεπιστημίου Κρήτης.

To χρονικό μιας εβδομάδας "ταλαιπωρίας"

Και ξαφνικά προέκυψε ένα ταξίδι στην Αθήνα. Πότε; Τετάρτη 22 Οκτωβρίου πρέπει να είμαι εκεί. Δηλαδή; Τρίτη Πανελλαδική απεργία, άρα η αναχώρηση είναι Δευτέρα βράδυ. Πήγα, λοιπόν, μετά από μια μικρή βόλτα,να βγάλω εισιτήρια.
Το πλοίο "Ελυρος" που ταξιδέψαμε, πέρα από κάθε περιγραφή.
Στο λιμάνι του Πειραιά υποδοχή με πανώ για την απεργία.
Και βρήκαμε μια Αθήνα άδεια (κλεισμένοι οι δρόμοι λόγω της πορείας των απεργών).
Δεν θέλω τις "μεγάλες πόρτες" αλλά βρέθηκα την Τετάρτη στην Ευελπίδων.
Όταν με το καλό τελειώσαμε,
προλάβαμε και κάναμε και μια μεγααάλη βόλτα στην Αθήνα.
Ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω από την ταλαιπωρία. Ψυχική και σωματική.
Τέλος καλό, όλα καλά!

ΥΓ. Μοιάζει λίγο (πολύ δηλαδή αλλά τέλος πάντων) με τηλεγράφημα η όλη ανάρτηση, αλλά πού αντοχές για αναλύσεις. Οι φωτογραφίες άλλωστε λένε πολλά περισσότερα.

Χρόνια Πολλά!

Ένα λεπτό πριν αλλάξει η μέρα να ευχηθώ κι εγώ στον εαυτό μου
Χρόνια Πολλά!
Να χαίρομαι τη ζωή κι αυτούς που αγαπώ!

Αυτά δεν είναι για αργότερα. Μόνο φρέσκα!

Πολλές φορές έχω πει πως το απόγευμά μου κάνω τον ταξιτζή στα παιδιά μου που έχουν διάφορες υποχρεώσεις. Σήμερα το απόγευμα λοιπόν, αφού πήγα τον μικρό για ποδόσφαιρο, πέρασα από την παραλία να μαζέψω σπόρους για τα κρινάκια της άμμου, που έλεγα το καλοκαίρι.
Ξεμυαλίστηκα λοιπόν, κι έκανα μια μικρή βόλτα μέχρι τη μαρίνα.
Έβρεξε σήμερα εδώ. Μια βροχή παράξενη, συγχρόνως με ήλιο.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτές οι φωτογραφίες κι αυτές.

Άξιον Αγάπης!!!

Η συμμετοχή μου στο παιγνίδι που το Χαμομηλάκι ξεκίνησε!

Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, στη γιορτή της μητέρας μού έκαναν τις δυο πρώτες φωτογραφίες δώρο, τις οποίες φυλάω δίπλα μου, με πολλή αγάπη.

Η τρίτη είναι μια ζωγραφιά του 5χρονου, τότε, γιου μου, που σαν γνήσια "περδικομάνα" θεώρησα ότι θα γίνει μεγάλος καλλιτέχνης.

Για μένα αυτό είναι : Άξιον Αγάπης

Για το http://hamomilaki.blogspot.com/

Εθελοντική Αιμοδοσία

Έρχομαι ξανά μετά από 5 μήνες στο ίδιο θέμα : Εθελοντική Αιμοδοσία

Ήταν 12 του Μάη που διοργάνωσε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Πειραματικού Λυκείου Πανεπιστημίου Κρήτης, με τη συμπαράσταση του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Ρεθύμνου, Εθελοντική Αιμοδοσία για να "ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά μας στον εθελοντισμό σε ένα θέμα μεγάλης ανθρωπιστικής αξίας", όπως έλεγε το σημείωμα.

Η προσπάθεια τότε δεν είχε στεφθεί με επιτυχία, αλλά... ο επιμένων νικά.

Ξανά, λοιπόν, σήμερα επανέλαβαν το εγχείρημα και μπόρεσα κι εγώ να δώσω αίμα αυτή τη φορά. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που το είχα ξανακάνει κι είχα ξεχάσει το πόσο όμορφα νιώθεις. Ψυχολογικά...ανέβηκα. Σιγά το πράμα, θα πεις. Κι όμως, αχρείαστο νάναι, αλλά κάποιος άνθρωπος μπορεί να το χρειαστεί.
Ξάπλωσα στην καρέκλα και, εκτός από την εμφάνιση της βελόνας που είναι λίγο ανατριχιαστική, δεν αισθάνθηκα κανένα απολύτως σύμπτωμα κόπωσης, ζάλης ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφθεί κάποιος πως σου φέρνει η απώλεια αίματος.

(Η βελόνα είναι περίεργη...υπόθεση. Ξέρω άντρα δυο μέτρα ψηλό, που θα τον κατέτασσες τουλάχιστον στους μποντυμπιλντεράδες και βλέποντας τη βελόνα πέφτει ξερός. Εγώ, όσο να πεις μια κρυάδα την αισθάνομαι στη θέα της, αλλά η δεύτερη σκέψη είναι: Ε, Φωτεινή, δυο φυσιολογικούς τοκετούς είχες, στη βελόνα θα κολλήσεις;)

Ξανά ένα μεγάλο μπράβο στον σύλλογο που το διοργάνωσε και θυμήστε μου σε τρεις μήνες να ξαναπάω.

ΥΓ. Συγνώμη αν δεν μπορώ να είμαι εντάξει στις "υποχρεώσεις" μου σαν blogger, αλλά ο χρόνος μου αυτή τη χρονιά είναι πολύ πιεσμένος. "Κλέβω" στιγμές για να ρίξω μια ματιά, στα άλλα blog, χωρίς να προλαβαίνω τις περισσότερες φορές να απαντήσω ούτε στα σχόλια σας.
Αλλά, πού θα πάει.... θα τον "περάσουμε", δεν θα μας "περάσει"!

Συλλογές, ελληνικά προϊόντα κλπ

Τι είναι αυτό;
Πολλοί, πιθανόν δεν το έχουν δει ποτέ.
Αυτοί που το ξέρουν όμως, συνήθως, είναι φανατικοί τού είδους.

Είναι F.D.C. (First Day Cover) = Φάκελος Πρώτης Ημέρας Κυκλοφορίας
από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία

Είναι μια συλλεκτική έκδοση και αφορά μερικούς, πολλούς ή λίγους δεν ξέρω, "λοξούς" που λένε ότι είναι συλλέκτες. Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι κι εγώ "λοξή".
Συλλέγω Φ.Π.Η.Κ. (βλέπε φωτογραφία), παλιότερα γραμματόσημα θεματικά και μη (η υγρασία του Ρεθύμνου με ανάγκασε να το κόψω γιατί τα κατάστρεφε ή ήθελαν πολλή περιποίηση),
τηλεκάρτες, κάρτες, βιβλία, φωτογραφίες, δίσκους βινυλίου, περιοδικά, ταινίες και γενικώς το σπίτι μου είναι γεμάτο "σαβούρες".
Η συλλογή αυτή ξεκίνησε με αυτό τον φάκελλο τον οποίο είδα σε κάποιας φίλης τη συλλογή.
Κάτι μου έκανε κλικ με το θέμα και έκανα δώρο γενεθλίων τότε στον εαυτό μου την εγγραφή μου για τη συλλογή αυτή. Έκτοτε έχουν περάσει 22 χρόνια, η συλλογή συνεχίζεται ανελλιπώς όλον αυτό τον καιρό ( δεν έχω χάσει κανένα από τότε) και την έχω συμπληρώσει και με όλες τις προηγούμενες εκδόσεις από το 1962 και μετά. Μη μου αρχίσετε τώρα, για τη χρησιμότητα, τη σκοπιμότητα ή ό,τι άλλο σκεφτείτε, γιατί.... στο κάτω κάτω έτσι μου αρέσει!

Στο θέμα μας τώρα! Τόοοση ώρα δεν ήταν αυτό το θέμα; Όχι. Το θέμα μας είναι άλλο.

Προχθές έλαβα αυτό,

και μόλις το είδα σκέφτηκα το Δεσποινάριον, την Ιουστίνη, τη Μελισσούλα, την Ρenelope, τη Συμέλα και όλες τις ξενιτεμένες μπλογκοφίλες. Όλα τα ελληνικά προϊόντα μαζεμένα.
Αφού λοιπόν η πρώτη μου σκέψη ήταν αυτές, τους αφιερώνω την ανάρτηση (αν αυτό αξίζει κάτι)

Kαλή επιτυχία, Ιουστίνη!

Ιουστίνη, αφού δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί,
παρά το ότι πολύ θα το ήθελα,
τουλάχιστον να κάνω τον ντελάλη.

Η γνωστή συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη καλεσμένη στο 3^ο Ετήσιο Πολυπολιτιστικό Φεστιβάλ Βιβλίου στην Αστόρια.

Η γνωστή συγγραφέας της Βορειοαμερικάνικης Διασποράς Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη θα συμμετάσχει στο 3^ο Ετήσιο Πολυπολιτιστικό Φεστιβάλ Βιβλίου στην Αστόρια, το οποίο θα εξελιχθεί στις 3 και 4 Οκτωβρίου στο αμφιθέατρο του Ελληνοαμερικάνικου σχολείου του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια.

Το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 4.μ.μ ο γνωστός δημοσιογράφος-αρθρογράφος Μπόμπ Νικολαϊδης θα διαβάσει αποσπάσματα απο το βιβλίο της The Legacy---Η Παρακαταθήκη.

Το νέο βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη με τίτλο Ημερολόγιο Αβάνας - Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο θα παρουσιάσει ο έγκριτος δημοσιογράφος- ανταποκριτής του Μέγκα Μιχάλης Ιγνατίου.

Η συγγραφέας θα είναι παρούσα και θα υπογράφει τα βιβλία της, τα οποία θα διατίθενται στην έκθεση

(Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου(2000),

Ψηλά Τακούνια Για Πάντα(2006),

Στις Αγορές του Κόσμου(2004),

Πετάει, Πετάει το Σύννεφο(2003),

Η Παρακαταθήκη-The Legacy(2005) και

Ημερολόγιο Αβανας.

http://www.newyorkbookfairexpo.com/